Bu yazıyı yazmaya başlayınca tam bir yıl önce yaşadıklarım döküldü önüme! Ustanın, Akıncılar şiirindeki ruh halindeydim. Çocuklar gibi şendim. 2018’den bu yana peşinde olduğum, dev gibi bir kanyonu, Doğu Kestel Kanyonu’nu geçecektim. Kestel Dağı’nın iki bölümden oluşan muhteşem kanyonlarından nihayet doğu kolunu teslim alacaktım. Kör Filip oğlu İskender’e “Bir zaferden daha büyük bir zafer, yeni bir kadını tanımaktır” der. Aşkım Kestel diyordum ona. Geçebilirsem, Filip’in savını test edecektim.
Hemen önünde 20 gün süren bir dağcılık faaliyetinden yeni dönmüş, tatlı bir yorgunluk yaşarken, Ak Tolgalı Beylerbeyi “İlerle” demişti.
İlerleyecektim!
Buraya kolay gelmemiştim.
Defalarca Kestel Dağı’na çıkmış, doğu ve batı kanyonlarını birçok defa dikine geçmiştim. Kanyonu geçmek dikine geçmek değildir. Suyun akış yatağında, gerekli donanım ve kanyon sporunun tekniklerini kullanarak geçmek demektir.
Kestel Dağı’nın etki alanında olup, doğup büyüdüğüm Kavaközü Kestel Dağı Bölgesindedir. Bugün bu bölgenin kadim adının Ketis Bölgesi olduğunu biliyoruz. Aralıklı kesintilere uğrasa da yaşamımı Ketis Bölgesinde ürettim. Bundandır ki bölgeyi yaşadım/bilirim.
Özel olarak Kestel Dağı’na tırmanmam 25 yaşımda oldu diye hatırlıyorum. Olmadı 26’dır. İkisinden biri kesin. Bir haziran günüydü. Kavaközü’ndeki peynir mandıramızın sezonunu kapatmış, bahçemizin bakımını yapmış, Mut’a dönmek istiyordum. Sıkça duyardım büyüklerden, yayan yapıldak Mut’a gidip geldiklerini. Babam anlatırdı, Mazak Hasan diye bir Kavaközülü sabah çıkar, akşama Mut’a varır dönermiş. İlerleyen zamanlarda Dünyada en hızlı hareket edenlerin Pers Posta Teşkilatı olduğunu öğrenmiştim, Homeros’dan. Hem de bizim buraların Ketis olduğu zamanlarda ve yıllardır yürüdüğüm yollarda iyimi? Mazak Hasan Amcanın, Perslerden daha hızlı olduğunu yazmıştım. Hikâyelerini bilirim onun ama kendisini hatırlamam. Bir keresinde en büyük ablamla yaşıt kızı Kamile Abla ve sevgili eşi Ali Abi ile Avoluk Yaylası’nda karşılaştığımızda, bir Pers Yolu yürüyüşünde idik, “… Babamın parası bir çalı dibinde kaldı gitti” demişti Kamile abla.
O günlerde çok sevdiğim bir halam vardı. Sanırım altı sıkma yapmıştı yolculuk için bana ve 05.00 saatlerinde, Kavaközü’nün horozları ötmeden, köpekleri sıçmadan yola düşmüştüm.
O günlere bir selam borcumdur.
Gönderiyorum.
Dokuz kilometre yoldan ilerleyip, Batı Kestel Kanyonu’nu giriş üst kısımlarından aşıp, Kestel Dağı batı yamaçlarına vuracaktım. Buraya kadar yürüyeceğim yerleri görüp dururdum, her bu taraflara geçişimde. Kestel Dağı’nın zirve eteklerini aşınca gideceğim yerlerde ise daha önce hiç geçiş yapmamıştım ve yolumu tahminleme yaparak bulacaktım. Hedefim Gençali Köyü üzerinden Mut’a geçmek.
Genç Ali Köyü’nde duvar ustası Şıh Ali dayım var. Ona da uğrayacağım.
Kahvaltı yerine yiyeceğim üç sıkmayı Kestel Dağı’nın batı yamacı ortalarında gölgeli, uçan sözleri olan bir ardıç ağacı dibinde yedim, sohbet ederek. Suyumu içtim ve bir süre yatıp uyudum. Yaklaşık on beş kilometre yürümüştüm ve bu kesinlikle üç saati geçmemişti. Dinlensem iyi olacaktı.
Tekrar yola revan olup, Kestel Dağı’nın batı yakası zirvelerine tırmandıktan sonra, bu tarihten çok sonra adının Kara Kale olduğunu öğrendiğim Kara Bey’in kalesine varmam çok sürmemişti.
Kalenin güney doğu yönünde biraz ilerleyince aşağılara inen bir yola ulaşılır. Oradan geri gelip, kalenin dibinden bir çarşaka girilir. Çarşakta aşağılardaki kanyona kadar uzanır. Benim tarz bir insansa yürüyen minnak bir zamanda kanyona iner. Değilse işi zordur.
İndiğim kanyon, Batı Kestel Kanyonu. Onun ilk geçişimin hikâyesi böyle gelişti.
8 Temmuz 2022’de çocuklar gibi şendik.
O gün, yedi kanyoncu, dev gibi Doğu Kestel Kanyonu’nu geçtik.
27 Haziran 23’de çocuklar gibi şen olacağız.
O gün, dokuz kanyoncu, dev gibi Batı Kestel Kanyonu’nu geçeceğiz.