Belediye Etkinlik Salonunda sanırım 6. Mut Çıtlık Kaval Çalma Yarışması yapılacak…
İki gün var daha. Sivri köyünden, “Kör İbirağım” diye birisi aradı, olduğu yeri ve görüşmek istediğini söyledi.
Yaşlıca bir adam, şalvarlı şapkalı bir köylü:
“Ben de katılacağım yarışmaya.”
“Katılabilirsin tabi. Ama çalabilir misin, nefesin yeter mi bu saatten sonra?”
“Çok kaval çaldım ben, öttürürüm!”
Çenesi bol, tuttuğunu bırakmayan birisi.
Neyse, yarışma gecesi, salon dolu, adı çağrılınca çıktı sahneye bu. Nefesi yetmiyor bir türlü. Bu kez başlıyor söze, türküye. Kavala bir daha dokunuyor, yine yetersiz. Yine türkü, yine söz ve de çok doğal. Bir alkış bir alkış, en çok buna alkış. Süre doldu, ne sözü bitiyor ne türküsü. Görevliler uygun şekilde indirecek oluyor inmiyor…
Velhasıl alkışlarla indirildi en sonunda.
+++
Yıllar önce oğlumuz Nazım Antep’te öğretmen. Yanına gittik. Mavi diye bir kültür sanat dergisi var, hem oraya uğradım hem de elimde Mut Çıtlık poşeti ve birkaç Mutlu adresi, gezinip duruyorum. Yolum Kırkayak Parkına düştü o sırada. Kırkayak Parkı da Antep’in göbeğinde. Bir baktım parkta bir anıt, anıtın bir yanında Mustafa Kemal ve onun Kurtuluş Savaşında Antepliler için söyledikleri, bir yanında da Nazım Hikmet ve onun Kurtuluş Savaşı Destanında Antepliler için söyledikleri!..
Şunu söyledim, yazdım o anda: “İki devi buluşturan dev bir anıt. Başka örneği yok.”
Bir yıl sonra bir daha gittik Antep’e. O anıtı görmek için bir daha gittim o parka. Ne yazık ki anıt yoktu ortalıkta, kaldırılmıştı! Yerine de tarihteki on altı Türk devletini simgeleyen bir anıt dikilmişti!
Belediye değişmişti çünkü.
Belediye çalışanlarına ve başka insanlara sorduysam da o anıt ne yapıldı, nereye kaldırıldı, nereye atıldı, bir türlü öğrenemedim.
Ve bugüne kadar içtiğim en güzel çıtlık kahvesini Antep’te içtim.