Ama bu eyyyyey’dir; kimseye parmak sallamak, hele hele kimseyi hizaya getirmek hiç değildir, asla, tümüyle insanidir ve en sessiz tondadır!..
Ey yavaşlamak ve de durmak yerine, yoldan geçen kedilere, köpeklere dütdüt korna çalan sürücüler!…
Ey çocukları için para kültüründen başka kültür vermeyenler!..
Ey iftar sofralarında tokları doyurup da, birkaç sokak köpeğini aç öldüren toplum!…
Ey sabahın daha güneş doğmamış zamanında, bahçesine götüreceği işçiyi dütdüt korna sesiyle çağıran sürücüler!..
Ey parkta adım başı çöp kutusu varken, yiyip içtiklerinin kabuklarını, kutularını, poşetlerini çöp kutularına atmayanlar, ey bunların aileleri; anneleri babaları, ey okulları öğretmenleri!…
Ey yağmurlu havalarda yayaları ıslatan sürücüler, ey yolları su birikintisi olmayacak şekilde yapmayan yetkililer!..
Ey çocukları, hastaları, işten yeni gelip uykuya dalmış insanları hiç düşünmeyerek, bırakın kendi mahallelerine, başka mahallelere bile seslerini duyurabilecek tonda ses sistemlerini sonuna kadar açan cami görevlileri!..
Ey dağların son tavşanını, son kekliğini, son tilkisini öldürenler!..
Ey eskiden dokunulmazlıkları olan dev çıtlıkları (sakızlık/melengiç) kesip yok edenler!.. (Eskiden ki tarla ortalarında, tarla anlarında koca koca çıtlıklar olurdu, kimse bunlara dokunup kıyamazdı, sanki dokunulmazlıkları vardı çıtlık ağaçlarının)
Ey izmaritten geçilmeyen kahve önleri!..
Ey kendileri bir kitap okumayıp da çocuklarının ve öğrencilerinin kitap okumasını isteyen anneler, babalar ve öğretmenler!..
Ey Göller Bölgesinde yaşayıp da göl bilmeyen çocuklar!..
Ey trafik ışıklarında yeşil yanar yanmaz, öndekilere dütdüt korna çalanlar!..
İşsiz bir anne babadan çocukları için iyi bir okul olmalarını beklemeyen, ama ne olursa olsun ille de bekleyen, ey ben!..
Ve eyyyyyyy çarpık eğitim sistemi!
Ve eyyyyyyy bozuk düzen!
Asıl siz, asıl sız…

Koskocaman umutluyum!…