Gülümseyenler Fotoğraf Sergisi; ilgi gördü görmedi, gelen oldu olmadı, hepsi kabulüm. Ama şunu biliyorum ki, Mut’ta ilk kez böyle bir sergi açıldı. Ve şunu da söyleyebilirim ki, 3 günde 300’e yakın izleyeni oldu. Yine bir istek geldi ki, 29/30 Ekimde de açılsın. Açılsın!
Daha sözün başında da, beni ve gülümseyen bu insanları onurlandıran bütün arkadaşlarıma, dostlarıma, kültür sanat yanlısı insanlara çok teşekkür ediyorum.
Şimdi gelelim serginin satır aralarına:
Mut Çıtlık Dergisiyle birlikte (17 yıl) Mut’ta en çok kültür sanat etkinliği düzenleyen birisiyim/birisiyiz. Kimse hayır diyemez buna. Söylemek istediğimse asla övünmek değil, bana yakışmaz bu, bu konuda bu kadar birikimli birisi olmama rağmen, zaman ve gün konusunda yanılmam. Kayısı zeytin zamanı ve de Cuma günleri etkinlik yapmak biraz sıkıntılı oluyor, bunu anladım. Çünkü kültür sanat denildiği zaman akan suları durduracak insan sayısı ne yazık ki yetersiz Mut’ta, hatta giderek daha da azalıyor.
Fotoğraflarda olanlardan da, fotoğraflarda olup ölenlerin yakınlarından da insanlar geldi açılışa. Bir çocuk şunları söyledi; “O zaman çok çocukmuşum, iyi poz verememişim!” Bir kadın babasını görünce çok duygulandı; hem babası gibi gülümsedi, hem gözleri boncuk boncuksulandı. İki kadın eğilerek kaç öptüler babalarını…
Fotoğraf sanatçısı olmasam da, izleyenlerin büyük beğenisini topladı çektiğim fotoğraflar. Bense, “Bunları ben mi çekmişim!” diyerek bir şaşkınlık yaşadım.
Gülnar’dan gelen, biri kadın üç kişiyle tanıştım orada, açılıştan üç saat önce. Sergiyi duyunca geriye dönmelerini üç saat geciktirdiler. Alkışlıyorum kendilerini.
Hangi birini sayayım ki; ilgi duyanlardan, ilgi duymayanlardan… Bir masaya oturup doya doya çaylarını içip, milimcik de olsa kültür sanat içmeyen onlarca insan. Ya serginin önünden uçarak ya da gözleri kör geçenler! İnanın ki köylüler çok daha ilgi dolu. Ya gençler, onlar başka dünyalarda.
Benim derdim daha çok sistemle. İnsandan umudunu kesecek birisi değilim, asla. Tersine, insana her zaman umut bağlayan birisiyim.
Bir arkadaşım dedi ki orada, “Bu tür etkinlikler dostluk, arkadaşlık sınavlarıdır.”
“Ohooo, zemheride gül istemeye kalkıştırma beni, istemem!”
Ama üç örnek vermek istiyorum. Meydan Mahallesinde, 80’lerinde Elif Yıldırım var. Yürüme zorluğu çekiyor. O durumuyla gürül gürül geldi açılışa. Nasıl alkışlamam bu insanı!.. Kıravgalı olup Karaman’da yaşayan Zeki Yarar var, babasının fotoğrafı var sergide. Yurtdışındaymış, iki kez aradı. Nasıl alkışlamam bu duyarlılığı!.. Daha Sertavul’da oturur Eyüp Uysal, fotoğrafçı. Taa Sertavul’dan koşarak geldi, fotoğrafçı duyarlılığıyla. Alkışlıyorum kendisini. Eğer ben bu insanları alkışlamazsam şimdi, inanın ki onlara haksızlık etmiş olurum, inanın ki.
Bir ilginç not daha; birbirinden habersiz, iki iki dört öğrenci geldi, ortaokul öğrencisi. Dedim ki iki iki dördüne de, “Fotoğrafların hepsini inceleyin, en beğendiğinizi bana söyleyin.” Dördü de aynı fotoğrafı beğenmesin mi! Bir ara yetişkin bir kıza da söyledim aynı şeyleri. O da aynı fotoğrafı beğendi!
Evet; 29-30 Ekimde, istek üzerine yine açılacak bu sergi. Gelemeyenler, göremeyenler için.
Bir de, birkaç kişi almak istediğini söylese de, bu fotoğraflar parayla satılmayacaktır. Sergi sonunda bütün fotoğraflar sahiplerine armağan edilecektir. “Giderlerini kim karşıladı?” diyenlere de yanıt, “Ben karşıladım.”
“Bir kente dev caddeler açabilir, dev gökdelenler dikebilirsiniz, ışıl ışıl ışıtabilirsiniz o kenti, ama o kentte kültür sanat yoksa, yarımsa, inanın ki o kent yarım bir kenttir.”
Gereksiz söz etmişsem, yine de affola.