Cemre takvimine baktım:
“İlk cemre havaya 19-20 Şubat, İkinci cemre suya 26-27 Şubat, üçüncü cemre 5-6 Mart tarihleri arasında toprağa düşecek.”
Doğa dengesi o kadar değişti ki; binlerce yıldır insanların uslarında yer alan, baharın gelişini onun hareketi ile belirleyen Cemre; şaşırdı. Suya, toprağa düşemedi. Havada asılı kaldı.
Ocak, Şubat ayında kar beklediler, yağmur beklediler. Bir türlü gelemedi. Dağların ucundan, köşesinden , balkanlardan derken, birkaç gün kar, yağmur geldi. Ama derelerden hala su akmıyor. Gözler dolmadı. Dağlarda obruklar boş duruyor.
Cemre ne yapsın. Havada dünyayı izliyor. Hiç bu kadar şaşkın olmamıştı.
Ne oldu da böyle oldu. Dünya da canlılar ortaya çıkalı beri , doğada bir hareket vardı. Kış kışlığını yapardı. Şubat sonu gelende Cemre yüzünü gösterir, havada, su da, gezer, sonra da toprakla buluşurdu. Toprakla buluşunca fidanlar dikilir, ekilen fidanların dibi açılır. Toprak , havalandırılır, bahar gelince sebzeler toprakla buluşurdu.
3-4 yıl önce ilk defa uçağa bindim. İkindi vakti idi. Adana’dan İstanbul’a varıncaya kadar, dağların tepesini görünce irkildim. Yeşil ormanlar yok olmuş, dağların tepesi delik deşik olmuş. Mermerci, madenci ellemiş, yok etmiş.
O zaman anladım. Bulutlar, ormanla sevişemiyor. Araya boz bulanık taşlar, kayalar kalmış. Yağmur yağmıyor, kar yağmıyor. Hele Konya ovasında hiç ağaç yok. Varsa yoksa, buğday, arpa ya da kuraklaşmış tarlalar. Derler ki, “orada yaşayanlar ormanı sevmez, günah.”
Dünyada doğal denge bozulmasın diye, ağaçlandırma yapılırken, biz de hep kesmişiz, yetmemiş, dağları madenciye teslim etmişiz. O mermer ocakları yanında artık keçiler bile yayılmıyor. Yörükler göçerken , mermer ocakları yanına yurt kurmuyorlar.
Cemre havada asılı kaldı. Onu indirmek lazım. Toprakla buluşsun. Toprak ısınsın, canlılar ortaya çıksın. İnsanlar onlarla elleşsin. Üretim başlasın. Üretsin ki; kendisi aç kalmasın. Sonra da onların fazlasını dış satım yapsın.
İnsanlığı, doğayı seven bir anlayış istiyoruz. Baharda güneş yeniden doğsun. Dağlar, ovalar o güneşe el sallasın.
Cemre seni özledik artık toprağa in. Vallahi kusurumuzu anladık. Doğaya artık dokunmayacağız.