Yoksuldu, ilkokuldan sonra okumamıştı, garibandı, dindardı…
Her şeyin ‘alınyazısı’ olduğuna inanırdı…
Çalışma yarışması yapılsa birinci gelirdi, ama “Çalışana Allah verir” diye diye yaşardı…
“Çok şükür” sözünü çok kullanırdı…
50 yaşına gelmişti, ama bu elli yıl 50 metre katkı sunmamıştı yaşamına…
Derken birisi çıkmıştı ortaya…
Diğerlerinden farklıydı bu birisi; kendisi gibi birisiydi; dindardı, namazında niyazındaydı, ağzından “Allah” sözünü düşürmüyordu, dürüstü, gariban yanlısıydı, sarayda saltanatta gözü yoktu, iş verecekti, aş verecekti, dünyaya meydan okuyacaktı, dünya birincisi olacaktı yurdu…
Söylenenler iliklerine, inançlarına, kanına işliyordu…
Ondan başkası yalan söylüyordu, insan kandırıyordu, din düşmanıydı…
Gün gün taparcasına inanmıştı ona, ‘öl’ dese ölebilirdi…
Asla yalan söylemezdi o, asla cebini düşünmezdi…
Adam sayılacaktı artık garibanlar, kendisi…
Sağdan mı kalkmıştı o gün, soldan mı?
Çocukluğundan beri Nurullah’a öğretilmişti ki;
“Çalışırsan Allah verir.”
“Müslüman çalmaz, çırpmaz.”
“Müslüman yalan söylemez, insan kandırmaz.”
“Komşusu açken tok olan bizden değildir!”
“İnsan kinle kanla insan kazanmaz.”
Oysa çalışıyor çalışıyor, bir türlü kendisine vermiyordu Allah.
Yalanla dolanla yüzüyordu gemi.
Gerçekler poyraz gibi çarpmaya başlamıştı yüzüne…
Düşünmüştü ki kendisine verilen bir kaşıktı, kendisinden götürülen bir kazandı…
Dayatıyordu yaşam, dayatıyordu gerçekler…
Ve bir daha düşünmüştü ki, bırakın ceylan derisini, kendi derisiydi koltuklardaki…

Akılsızca kabarmıyordu artık ellerinin içi!..