Öncelikle eleştiri konusunda anlaşmamız gerekiyor. Çünkü birçok insan eleştiriyi “suçlama” olarak görmektedir daha. Oysa eleştiri katkı yapmaktır; yanlışları ve eksikleri gösterip çözüm önerileri sunmaktır ve bir bu kadar da doğru ve güzeli alkışlamaktır.
Geleneksel olması düşünülen bir etkinliğin birincisini eleştirmek, “bir haksızlık” olarak düşünülebilir ilk başta. Ama bir etkinliğin bir sonrasının daha güzel olması, yapılan sağlıklı eleştirilere de bağlıdır.
Ben ilk başta bu etkinliğin adını eleştiriyorum. “Festival” yerine şenlik denilmelidir bence. Son yıllarda ne yazık ki öz Türkçe şenlik yerine, yabancı bir sözcük olan “festival” sözcüğü kullanılmaktadır. Oysa Toroslar ve bu topraklar Karacaoğlan’ın topraklarıdır. Karacaoğlan’ı ölümsüzleştiren de arı duru Türkçe dilidir. Yine bu topraklar, anadilleri Türkçeye sarılan Yörüklerin, Türkmenlerin, Tahtacıların topraklarıdır. Buram buram Türkçe kokan bu toprakların, bu dağların otu için şenlik yapacağız, ama şenliğin adı Türkçe olmayacak! Bir çelişki kadar, bu topraklara ve bu toprakların halkına da bir haksızlıktır bu.
İkinci eleştirim; bildiğim kadarıyla bu etkinliği ilk dillendiren, bu etkinlik için en çok koşturan, kurumlar arasında iletişim sağlayan Hasan Gezer’dir. Ama Hasan Gezer’e büyük bir haksızlık yapılmış; şenliğin açılışında bırakın konuşma yapmasını, adı bile anılmamıştır. İlk açılış konuşmasını o yapmalıydı bence.
Bir başka eleştirime ve de önerime gelince; yirmi gün sonra Mut’un bir büyük şenliği daha vardır; Kayısı ve Karacaoğlan Bayramı. Bana göre bu iki şenliğin arası biraz uzatılmalı, ot şenliği biraz daha öne alınmalıdır. Böylece taze ot hem daha kolay bulunmuş olur, hem de bu iki büyük şenlik birbirini gölgelemiş olmaz.
Ot denilince elbette ki doğa usumuza gelir. Ot Şenliği diye dağlardan ot, çiçek, çalı, dal toplayıp koparırken titiz davranmalı, doğayı incitmemeye özen göstermeliyiz. Çünkü doğa yalnızca insanların değildir.
Yukarıda da söyledim, bu etkinlik ilk kez yapılıyor daha, eksiklerin ve yanlışların olması çok doğal, bu yüzden de her eksikliği dile getirmek yakışıksız olur. Bu gerekçeyle de birkaç gözlemimi paylaşmak istiyorum yine de sizlerle.
Yürüyüş alayı (kortej) ne güzel ki oldukça özgürdü, ama biraz da dağınıktı, düzensizdi, yerli katılım azdı.
Yerli halktan çok Mersin’den ve Tarsus’tan gelenlerle çoğaldı ve coştu şenlik.
Deneysizlik, doğal olarak da dağınıklık epeyce belirgindi.
İnsanlar bu tür etkinliklere susamıştı, çok belirgindi bu; yolda yürürken bile oynuyordu insanlar. Bir arkadaşımın deyişiyle, “Bu topluma, bu halka birileri şeriatı dayatsa bile sökmez”di.
Ve son olarak; Mut’un kültürüne, sosyal yaşamına ve de ekonomisine katkı sunup Mut’a canlılık yaşatan güzel bir etkinlik olmuştur “Mut Ot Festivali.”
Düşünenlere, emek verenlere, katkı sunanlara ve de katılanlara çok teşekkür ediyorum. Umarım ki bu etkinliği düzenleyenler de kendi açılarından bir değerlendirme yapacaklardır. Bu bir başlangıçtır daha. Ve yine umarım ki bu etkinlik, daha daha güzelleşerek, nice yıllara uzanıp gidecektir.