Çocuklar ve anne-babaları için yazdığım üçüncü kitabım Pisi Pisi Paşa kısa bir süre önce yayınlandı. Tudem adına editörlüğünü Hülya Dayan’ın yaptığı kitabı Emre Karacan resimledi.
Pisi Pisi Paşa diğerlerinden daha geç kitaplaşsa da aslında benim ilk projem. Kitap için ilk kez dosya açtığım tarih Ocak 2015 idi, yani kızımın bir yaşına henüz bastığı sıralar.
O günlerde Moskova’da yaşıyorduk. Annesi Katyuşa’ya Rusça çocuk klasiklerini okurken ben de Türkçe ruh gıdası eksikliğini müzikle gidermeye çalışıyordum.
En sık dinlediğimiz şarkı-türkülerden biri de Manda Yuva Yapmış Söğüt Dalına, Yavrusunu Sinek Kapmış Gördün Mü’ydü. Bir yandan da kulağım her gün Korney Çukovski’nin absürt çocuk şiirleriyle bombardıman ediliyordu. Çukovski’nin de etkisiyle türküye başka bir gözle baktığımı ve “Bundan iyi bir hikaye çıkabilir” diyerek bilgisayarda ilk dosyamı açtığımı hatırlıyorum.
Sonra o notlar bilgisayarda epey bir süre bekledi. Kasım 2015’te uçak düşürme hadisesi yaşandı ve biz Moskova’daki hayatımızı istemeye istemeye geride bırakarak Türkiye’ye döndük.
Sineğin oyuna getirdiği mandanın hikayesi aklımın bir köşesindeydi, fakat yavrusunu nasıl kurtarabileceğime dair hala bir fikrim yoktu.
Sanırım 2016 sonuydu. Melih Güneş hocadan bir paket hediye kitap almıştım. İçlerinde Nâzım Hikmet’in Sevdalı Bulut’u da vardı. Bu kitapta Nâzım Hikmet’in Rus masalı İvanuşka Duraçok’tan uyarladığı bir masalda ansızın aradığım kahramanın adını görüverdim:
Pisi pisi paşa.
Hikmet’in masalında paşa adının bir kere anılması dışında hiçbir rol üstlenmeyen hikayesiz bir kedicikti. Halbuki öyle güzeldi ki adı. Ben kendime bir kahraman bulmaya çalışırken, o da kendine bir hikaye arıyordu adeta. Neden olmasın diyerek içeri buyur ettim.
İyi mi oldu, kötü mü, takdir her zaman olduğu gibi okura ait.