Eylül o gün yola çıktığında başka bir dünyaya yolculuk ediyormuş gibi hissediyordu. Akşam olmuş güneş başka bir yerde sabahı bekleyenlere umut olmaya devam ediyordu. Eylül Karaköy iskelesine gitmek için otobüse bindi ve en yakın durakta indi. Galata Köprüsünün bitimindeki alt geçide doğru yürürken arkasına bakma isteğiyle dönünce, Boğaza hâkim olan Galata Kulesinin kendisini gözetliyor gibi tuhaf bir duyguya kapıldı.
Akşam oldu mu İstanbul bir başka güzel olur olmasına da onca güzelliğin arkasında gizlenen yanları da tüm çıplaklığıyla serilir gözlerinizin önüne. Alt geçitler, köprü altları en can alıcı mekânlar haline dönüşüverir. Sokakta kalan evsizlere ev, ailesi olmayan çocuklara yuva haline gelir.
Eylül geçidin merdivenlerine geldiğinde bu defa da bütün ihtişamıyla Sultanahmet ve Ayasofya salınıyordu gökyüzünde, biraz durup buruk bir gülümsemeyle seyretti onları. Bugün bütün güzellikleri ruhuna doldurmak istiyordu ama geçidin basamaklarını inerken içeriden gelen is kokusu ve yağmurun içeride bıraktığı küf kokusunu alınca burnunun direği sızladı. Akşamın karanlığına doğru ilerleyen Eylül, nerede olduğunu unutmuş gibiydi. Uzakta görünen sokak çocuklarının sesi duyuluyor ama ne söyledikleri anlaşılmıyordu. Gözünden uykusuzluk damlayan endişeli gözleriyle çocuklara baktı ve onlara doğru yürümeye başladı. Yaklaştıkça içindeki duygu bir başka duyguya yani acımakla, acınmak arasında gidip gelen bir duyguya dönüşmüştü.
Biraz daha yaklaşınca içlerinden birinin: “Abla ya bize para versene” sesiyle bir anda irkildi. Gri renkli kapüşonlu paltosunun ceplerini karıştırmaya başladı. Bir yandan da o çocukların çalınan yaşamlarına kızarak, “kahretsin yine geceden karanlık yaşamların içine mi düştüm” diye içinden geçirdi. Sonra elleriyle ceplerini yokladı. Neden sonra çocuklardan birinin sanki kulağıma eğilip söylemiş gibi: “boş verin ya, bu Abla da bizden” demesiyle duvarlara çizilen resimlerin yansıyan görüntüsü yüreğine düştü. Az önce onların yaşadığı zorlu duruma üzülürken şimdi onlar Eylül’e üzülüyordu. Onların baktığı resimle onun gördüğü resim farklıydı. Bu çelişkiyle orada öylece kalakaldı, ne yapacağını nasıl davranacağını şaşırmıştı! Sadece içindeki merhamet duygusunun verdiği sıcaklıkla gülümseyerek yürümeye çalıştı. Çocukların söylediği sözden öylesine etkilenmişti ki; elinde bir ayna olsa dönüp kendine bakacaktı. Başını sağa sola çeviriyor sanki kendi yüzünü etrafındaki insanların yüzlerinde görecekmiş gibi kendi yüzünü arıyordu. Tuhaf şeyler oluyordu ama kimse tuhaf bakışlar atmıyordu. Tekrar ellerini cebine attı ve paranın miktarına bakmadan çocuklara uzattı. Ona bakan çocuğun, kapkara ışıltılı gözleriyle karşılaşınca; “ooh korkulacak bir şey yokmuş” diye içinden geçirirken bu kadar irkildiğine anlam veremiyordu.
Artık o kısacık yol bitmiyor, yürüdükçe aklında deli sorular çoğalıyordu. Eylül’ün yolda yürümeye cesareti yokken, çocuklar ona yaşadıklarını daha doğrusu içindeki acıyı anlatmasını istiyorlardı. Kendi yaralarını onarmaya gücü yetmez iken, hadi cesaret deyip ona kim olduğunu gösteriyorlardı. Onun görmek istemediğini gösterip, duymak istemediği sözleri söylemekten korkmuyorlardı. Onlar korkusuzca hayatlarında belki de ilk defa gördükleri Eylül’e, koşulsuz, beklentisiz merhametli davranışın nasıl olması gerektiğini öğretiyorlardı.
Sokağın çocukları, kendi acılarını unutup onun acılarıyla alay edercesine gülüyorlardı. Keşke kendi acılarıyla da bu kadar alay edip karşılarına geçip gülümseyebilselerdi. Bir insanın ne kadar acınacak durumda olduğunu ve bu durumundan duyulan üzüntünün davranışlarına nasıl yansıdığını, daha da ileri gidip empati kurma yetenekleriyle nasıl şefkatli davranışlar sergilediklerini gösteriyorlardı. Kendileri bu durumun farkında mıydı bilinmez ama Eylül o gün o kadar çok etkilenmişti ki, asla o çocukları unutamadı. Her gün oradan geçerken onlarla bir iki dakika da olsa sohbet ediyor sonra yine iskeleye doğru yürüyordu. Daha sonraları o gençlerin hangi acıları çektiklerini ve neden bu sokaklarda yaşadıklarını öğrenince; Eylül kendisine bu kadar merhametli davrandıklarını çok daha iyi anlamıştı.
Yıllar geçti Eylül oradan her geçişinde artık içi ürpererek değil tatlı bir gülümsemeyle geçmesine rağmen bir daha o gençlerle karşılaşmadıysa da ona tesadüf etmediler.