Zaman zaman Mut İlçemiz Net sayfasında yayımlanırken bazı bölümlerini okumuştum. Kitap elime geçeli bir hayli oldu ama bir türlü okumaya zaman ayıramamıştım. Nihayet elime aldım, okudum. Bir su gibi aktı. Hüzünlendim zaman zaman… düşündürdü de…
Ben de bir Mutlu olarak geçmişe doğru bir yolculuğa çıkıyorum.
İtfaiye aracıyla yolların sulandığı günler, at arabalarıyla pazar alışverişleri, siyah beyaz ilk televizyonlar… Mut garajı… Kozlar… Çınaraltı… Laal Paşa Camii… Üçbey… Gazi İlkokulu… vs. Mut’un bildik mekanlarına, tanıdık insanlarına ve daha birçoğuna zihnimde ziyaretler yapıyorum.
Sedat Damburacı’nın ölümü, Volkan’ın kayboluşu; bir ay boyunca bulunamayışı, ailede yaşanan dram, sonra Kadriye teyzenin hastalığı, ölümü, ardından Mustafa amcanın vefatı… Çok acı kayıplar yaşandı.
“Gecenin karanlığında ilerliyoruz. Şoförün selektör yaparken çıkardığı sesten başka bir ses yok. Uyuyamıyorum. İlk defa bu kadar uzun bir yolu tek başıma gidiyorum. 17 yıldır yaşadığım yeri terk ediyorum ve beni neyin beklediğini bilmiyorum. Sanki bir sonsuzluğun içinde seyahat ediyorum. O küçük çocuğu Mut’ta bıraktım.”
Kendini var edebilmenin, kendini yeniden doğurabilmenin bedelini Mut özlemiyle ödeyen bir Mutlu çocuk.
Memleketinde yaşamayı en çok hak eden kişi olduğunu düşünürken, kendine sürgün hayatını reva gören uslanmaz bir hayalperest.
En sevdiklerini erkenden toprağa vermenin acısını yaşamış, acıyı bal eylemiş, acısını dönüştürebilmiş bir Mut sevdalısı “Siyah Beyaz Mutlu Çocuk”.
Sakın içindeki çocuğu öldürme! Yaşat ki yaşayasın!
Bütün Mutluların, kendini Mutlu bilen herkesin bu kitabı okumasını tavsiye ediyorum. Gerçek yaşanmış hikayelerle yüreğimize dokunuyor, geçmişe yolculuğa çıkarıyor. Mut’a dair tarihsel notlar düşüyor.
Sevgili Serkan, başarılarının devamını diliyorum. Yüreğine kalemine sağlık.
Okurun bol olsun.