Geçen gün, “bir aydır esen poyraz kesildi, yarım sevincim…” anlamında kısa bir yazı paylaşmıştım. Benim hem sevinişime hem sevinmeyişime şaşırarak bir gün bile dayanamadı ki, yeniden çıktı poyraz, püfür püfür.
Aslında bugün ekmek yapacaktık biz. Yazımın ana konusu da bu zaten. Ama poyraz yaptırmadı.
Ekmek yapmamızın gerekçesi, ekmeğe zam gelmesi değil. Una da zam geliyor zaten durmadan. Tek gerekçemiz, çarşı ekmeğini değil ev ekmeğini sevmemiz. Hem de çok. Bunun için katlanıyoruz gülün dikenine.
Diyeceğim o ki, bir ay kadar önce yaptığımız ekmek bitti, bir iki günlük ancak kaldı.
Yayladayız tabi. Evimizin önünde ocağımız var, odunumuz var, almıştık unumuz var. Hamuru Durşen karıyor, ekmeği o açıyor, ben de pişiriyorum. Yetenekliyim, zaten elim de alışkın bu konularda.
Önce ateşi yakıyorum. Kalın odun gerekir, ateşin ayarı çok önemli, kömürün iyice dökülmesi gerekir ekmeği sarkıtacağınız yöne.
Kimisini azıcık yakıyorum, kimisini çevirirken ya da sarkıtırken düşürüyorum. Ama sonuçta pişiriyorum. Pişen ekmekleri sininin üzerine dizmek de çok önemli. Düzgün dizmezseniz bir yanına eğilir gider, bir gün gelir yıkılır bile.
Durşen benden çok daha usta. O atıcı ben pişirici. Ben kendimi usta saymıyorum zaten. Bu yüzden de pişirirken çok zorlanmamam ve de ekmeklerin yoyulmaması için ekmekleri çok büyük açmıyor, orta boy yufka, şepit.
Arada bir de töymeken ve pazı böreği, bahçede ikisi de var. Çiçekli çiçekli, hatta biraz gevreterek pişirmem gerekir onları da. Yanığını asla sevmem. Ocak başında ekmek yapmanın en doyumsuz anlarıdır bu anlar da. Böreklerin içini ayrı ayrı önceden hazırlarım tabi. Acı zararlı olsa da ille de acı biber doğrarım içlerine.
Böyle ballandıra ballandıra anlatsam da bunu, öyle kolay iş değil aslında ekmek atmak. Durşen’in beli ve kolları ağrır, benim ateşin/kömürün karşısında ayaklarım kavrulur. Katlanıyoruz işte. Seviyoruz çünkü.
Ve işte, poyraz bütün hesaplarımızı alt üst etti bu gün.
Ama B planımız da var tabi. Poyraz kesilmezse, ekmeğimiz de iki üç günlük kaldı çünkü, mutfakta tavada bazlama yaparız, birkaç günlüğüne. Buna da çok alışkınız.
Ve yine diyeceğim o ki, yukarıyla aram çok iyi ya, kendime gelince bu iyiliğim sökmüyor arkadaş, sökmüyor!
+++
Neyse, poyraz iki gün daha esti durdu…
Oldu olacak kırıldı nacak, yapacağız ille de.
Bugün cumartesi, “tam kesilmedim” dese de, Durşen hamuru yoğurdu, ben ateşi çokuttum. Börek içlerini de hazırladım.
Kolay gelsin bize!..
Bir kültürü de yaşatmış oluyoruz.