Yer yer, bahçe evleri var yol boyunca, Kaynar’a varıncaya kadar. Bunlar daha çok yazlık tip bahçe evleri ve kullanılmaktalar. Sahipleri çoğunlukla Karaman’da oturan aileler. Tam Kaynar merkeze girince sıklaşır evler. Köy evleri kimliği kazanır. Daha çok küçük ve büyükbaş hayvan besiciliği ile uğraşır, Kaynarlılar. Diğer yandan, kentlerden kaçışın konutları olan, eski sayfatları anımsatan, yeni yapı örnekleri, yol boyunca, yeni yeni oluşmaya başlamıştır.
Sulak bir yoldur Ahmet Ateş Yolu. Pers Yolu’nun her yeri gibi. Yaklaşık beş kilometrelik yolun, çatağında, varış kampında ve aralıklarla yol üzerinde üç adet olmak üzere, beş su kaynağı var. Çataktaki sulama suyu olmak üzere, her biri dolgun, şırıltılı, parıldayarak akan. Yol boyunca dinlendiren, nefes aldıran.Her türden meyve, selamlar yürüyenleri, yol boyunca. Ve güzel insanlar olan Laleliler, ikramlarda bulunur yürüyüşçülere.
Bu ilk motor sürüşümüz de Ahmet Ateş Yolu’nu takip ettik. Ateş Çiftliği’nde çektik dizginlerimizi. Sessizlik hâkimdi çiftlik binasında. Birkaç defa, “Ahmetttt…” diyerek bağırdım. Derken ahır kısmından iki kişi çıktı geldi. Ne Ahmet, ne Recep. Onları tanımıyorum. Kendimi tanıtıp, kim olduklarını sorunca, “ Abi biz seni tanıyoruz.” dediler. Pers Yolu’nu takip ediyorlarmış, sanaldan. Sohbet ettik biraz. Ahmet, koyun kırkımına gitmiş. On güne yakındır yokmuş. Recep, anne ve babası ile kız istemeye gitmiş. Kalıcılaştırıp ortamı, noktalayıp takipçilerle sohbeti, mahmuzlara dokunduk, sürdük yeniden.
Kaynar, her zamanki gibi çok güzel bir kamp alanı bugünde. Aracıyla gelenler olmuş. Aileler. Kaynardan çıkıp, buraya Kaynar adını veren suyun, kullanılmayan kısmının, akıp gittiği dere boyunca yetişmiş, söğüt ağaçlarının altına, yerleşmişler. Gürül şarıl akıyor yine, dört tekneli çeşme. Tekneler dolu. Işıltılı suları, parıldayan, şakıyan. İyice serpilmiş, son teknenin çıkışının, az ilerisine dikilmiş söğüt ağacı. Dallanmış, budaklanmış görmeyeli. Çocuklar koşuşturuyor çayırda. On beşlerinde bir delikanlı, top sektiriyor. Yemyeşil her yer.
İlk gelişimizde üç çeşme vardı Kaynar’da. Gürül şarıl akardı üçü de. Sonra, kesildi, önünde tek teknesi olanın suyu. Dahası onu tarımsal sulamaya düzenlediler. Yine de sisteme müdahale ederek, kullanma işlevli hale getirebiliyorduk. Su azaldı mı ne olduysa sonra sonra burada bunu yapamaz olduk. Daha ileri gelişlerimizin birinde büyük alanda olanın, birinin suyu daha kesildi. Bizim tercihimiz olan çeşme bu kesilendi. Yakınına, çadırımızı kurabiliyorduk. Nedendir bilmem, daha bir soğuktu suyu. İçmeye doyamadığımız. Şimdilerde kaldı son çeşme. O da diğerlerini aratmayan bir çeşme kuşkusuz. Hepsinin akması, ayrı bir güzellik katıyordu kamp alanına.
Kaynar Kamp Alanı, çoğunlukla koyun olmak üzere, küçükbaş hayvan üreticiliğine destek amaçlı donatılmış bir alan. Her ne kadar, yöre halkınca da geleneksel piknik alanı olarak kullanılsa da. Büyük alandaki iki adet, dört tekneli çeşme ve küçükbaşların aşılanma, kırkım gibi ihtiyaçlarını gidermek için düzenlenmiş düzenek, özel olarak bunun için yapılmış. Bildiğim zamanlarda bakım çekim düzeneği kullanılmadı. Tekneler işini yapıyor. Çok defa koyun ve keçi sürülerinin, köpekleri ile birlikte, sulanmalarına tanık oldum burada. Son birkaç yılda değil ama önceki bir kaç defa kampımızda, çadırımızın, koyunlar keçiler tarafından çevrelendiği, sürünün içinde kalmışlığımız olmuştur.
Ayrı bir güzelliği var bu manzaranın, biz dağcılar için.
Son çeşmeyi çevirdik, üstten. Dayadık tekerlerimizi teknelere. Sulandık. Çok sulanmak istemesekte. Gerek mevsim, gerek demir atların üzerindeki esinti su ihtiyacı oluşturmadı. Yine de “Bir günün beyliği beylik”, “O an şu an” türünden. Kalıcılaştırdık. Sürücülerden Şahin Uğur bilgilendirici bir konuşma yaptı. İsmi Uğur olan bir sürücü daha var. Soy isim detayına ondan girdim. Güzel oldu.
Benim için, Kaynar da olmak, çok daha derin anlamlar içerir kuşkusuz. Şu gün içinde burada olduğumuz saatlerde dahil. Demir atlar sürücülenip, hırıltılar çıkararak taraka olurken ilerisi için, yolculuk yaptım.
29 Mayıs 2025. Devam edecek.