Örneğin Sertavul yaylası…
Yazları nüfusu yirmi bine dayandı, artık yayla değil, şehir…
Peki bu hızlı büyüme, hızlı kalabalıklaşma nelere mal oldu?..
Konumuz kuşlar ve hayvanlar üzerine.
Daha altı yedi yıl öncesine kadar buranın üç önemli kuşu vardı, üçü de buranın vazgeçilmeziydi, buraya önemli bir ayrıcalık katıyordu. Bunlar kartal, akbaba ve kuzgundu. Hele kuzgunlar ala şafakta ve gün batarken Sertavul’un gökyüzünü doldurur, o güzelim danslarıyla ve “gak gak” sesleriyle bizleri büyülerdi. Büyük oranda çöplükten beslenirlerdi. Şimdi kartal hiç kalmadı, kala kala birkaç akbaba ve kuzgun kaldı. Yine çöplükteler. Çöplükse çoğalmayla birlikte yürekler acısı.
Yine ibibikler vardı. Çifter çifter gezinirlerdi, görürdüm hep. Yıllardır bir tek bile görmüyorum artık. Karatavuklar vardı, sesleri çığlık çığlığaydı, ne güzellerdi. Adını hiç bilmediğim ve hiç görmediğim bir kuş vardı, şafakta uyanır, o doyumsuz ötüşleriyle beni coştururdu. Şimdi yok oğlu yok!..
Yine sabah yürüyüşlerimde, Özgürlük Yolumda, bir iki tavşan ve birkaç sincapla karşılaşırdım hep. Birkaç yıldır onlar da kayboldu gitti.
Bütün bunların yok olmasında bizim ne tür payımız var; öldüler mi, öldürüldüler mi, burayı terk edip gittiler mi, çöplüğün bunda etkisi nedir?.. Bütün bunları oturup sağlıklıca düşünmemiz gerekir.
Bu kadar kalabalık olmadığımız yıllarda bu kuşların, bu hayvanların hepsi buralardaydı oysa. Onların yurduydu buralar ilk başta.
Biz çoğaldıkça onlar azaldı, hatta yok oldu dediysem de, düşünmemi sürdürerek, kendimi çürütüyorum sanki. Somut örnekler geliyor gözlerimin önüne.
Düşünce dedim de, us yürütme de diyebilirsiniz; insanı var eden en değerli şey, diğer canlılarla aramızdaki en büyük ayrıcalık. Ama ne yazık ki bir de “düşünce suçu” var, insana en yakışmayan. Saltanatları için düşünceden korkanların işi bu da.
Diyeceğim o ki, düşünmekle yeni sayfalar açılıyor insanın önüne, takılıp kalmıyor bir yerlerde.
İşte kendime bir soru: İlle de çoğalmak mı bu hayvanların ve kuşların bu kadar azalışı ve yok oluşu?
Düşünmeyle işte yanıtı: Benim çocukluğumda bizim köyde “Goca Ceviz” adında bir ceviz ağacı vardı. Bizim eve elli metreydi. Yüzlerce karganın oteliydi. Şimdi bir karga bile yok köyde. Ama o yıllarda köyün nüfusu şimdikinin beş katıydı.
Yine İstanbul’a bakıyorum, insan kaynıyor. Martılarsa en çok da insan kalabalıklarının olduğu yerlerde, yine kargalar, balkonlara konuyor, Avrupa’da insanlar hayvanlarla ve kuşlarla iç içe yaşıyorlar, onlara dar etmiyorlar yaşam alanlarını.
Buna ne demeliyim şimdi peki? Aslında bir nalına bir mıhına değil söylediklerim.
Belki de okur sayısı çoğalacak ama beğeneni ve yorum yapanı azalacak bir yazı bu, bilmiyorum.
Biraz da siz kafa yorun arkadaş! Tamam mı?..