Nedense ilçeye yapılacak olanlar için ilçedeki işi bilenden akıl almak, fikir almak, ondan faydalanmak varken yabancının fikirleri daha tatlı geliyor.
Bakıyorum her kurum ve kuruluşlarda bu böyle devam edip gidiyor.
İlçede ulusal basın ve yerel basın olarak çok değerli basın mensupları var. Ama değerini bilen kim?
Sadece düşünceleri basını çağıralım, biz karar verelim, onlar haberini yapsın düşüncesi olduğu müddetçe bu ilçede bir yere varamayız.
Mesela bir örneğini vereyim:
Mersin’in Mut ilçesi kelebek türü sayısında Türkiye’de birinci, Avrupa’da ise 4. sırada yer alıyor. 19 Nisan’da Mutlu Kelebekler Festivali yapılacak. Peki, yapılacak olan festivalde kelebeklerin mevsim tarihi mi?
Buradan soruyorum, toplantıda basın mensuplarının fikri soruldu mu? Hatta yine soruyorum, kelebekle ilgili bir basın mensubu arkadaşımızın bilgisinden faydalanıldı mı?
Tabi ki hayır.
Niye sorulsun ki, niye faydalanılsın ki?
Çünkü yabancıların bilgisi daha değerli. Hatta daha gerçek gözüyle bakılıyor.
Kim olursa olsun Mut ilçesinde yaşayan biriyle dışardan gelen birinin bilgileri eşit değildir. İki tarafında fikri alınması gerekir.
O zaman ne yapmalı, toplantı ne olursa olsun, hangi konuda olursa olsun o konu hakkında basınla diyaloglu olup, hatta o konu hakkında ilçede bilgisi olanla diyalog kurup kararlar öyle alınmalı.
Ama nerde o düşünceler? Çünkü yabancılar ilçemizi yerlilerden daha iyi bilir düşüncesiyle devam ediyor.
Her kurum ve kuruluş hemen hemen aynı.
İsim vermeden söylemek isterim.
Herhangi bir yere müdür olarak tayin edeceksin. Tabi edebilirsin, ama ederken acaba verilen göreve gelecek olan o birimle ilgili bilgisi var mı, branşı o mu, meslegi o mu?

İŞTE KELEBEKLE İLGİLİ BİLGİ:

Kelebek, böceklerin, pul kanatlılar veya kelebekler (Lepidoptera) takımının kanatlı fertlerine verilen genel ad. 150.000 kadar türü bilinmektedir.
Vücutları kiremit dizilişi şeklinde renkli gözle zor görülebilen pullarla örtülüdür. Pullar, uçları yassılaşarak genişlemiş kıllardır. Ufak sarsıntılarda koparlar. İki çift olan kanatlarının büyüklüğü türlere göre değişir. Pek az türde ve bazı türlerin dişilerinde kanat bulunmaz. Emici tipteki ağız parçaları hortum şeklindedir. Kullanılmadığı zamanlar bu hortum başın alt tarafında helezon biçiminde kıvrılır ve bal özünü emerler. Çiçeklerin balözünün tadını ayaklarıyla alırlar. Tat alma cisimcikleri ayaklarına yerleşmiştir. Ayaklarıyla çiçeğin suyunu kontrol ederler. Beğendikleri takdirde kıvrılı duran hortumlarını uzatarak emerler.
Ağız organları, yalnız çiçek tozu (polen) ile geçinen “Micropterygidae” kelebek familyasında çiğneyicidir. Tüylü başlarında büyükçe iki petek göz ve çoğunda iki nokta (osel) göz bulunur.
Kelebekler faaliyet durumlarına göre gece ve gündüz kelebekleri olarak iki gruba ayrılırlar. Gece kelebekleri kalın ve ağır vücutlarıyla alaca karanlıkta veya gece uçarlar. İnce kıl gibi olan antenlerinin ucu sivridir.
Renkleri onların her şeyidir.
Kelebekler yumurta ile çoğalırlar. Kelebek yumurtaları yarım küre, küre silindir ve iğ şeklindedir. Dişileri yumurtalarını tek tek veya gruplar halinde ağaç kabukları veya yapraklar üzerine yapıştırarak bırakırlar. Bazıları da üst üste yapıştırarak kuleler meydana getirir. Bazıları yumurtaların üzerini vücutlarından kopardıkları kıllarla bir kürk gibi kapatırlar. Kışı geçirmek zorunda kalan yumurtalar “Korion” denen sert bir kabukla örtülüdür. Yumurtadan çıkan larvalara “tırtıl” adı verilir. Kışı genellikle tamamen gelişmiş olarak yumurta kabuğu içinde geçirir. İlkbaharda her yer yeşermeye başlayınca kabuğunu yırtarak besin aramaya çıkar. Dişi kelebekler yumurtlarken özellikle tırtılların beslendiği bitki türlerinin üzerine veya yakınına yumurtalarını bırakırlar.
Bazı erginlerin ömrü 24 saat, bir kısmının 1-2 aydır. Hayatları birkaç mevsim sürenler kış uykusuna yatar veya daha sıcak bölgelere göç ederler.
Bunlar yüzlerce kilometrelik yolu uçabilecek güçtedir. Krallık’ta yaygın bir tür, havalar soğumaya başlayınca Kuzey Afrika’ya göç eder.