“Yıllardır başka bir köylü olsa da kökü bizim köylü, Osman. Bu yüzden de ne zaman karşılaşsak yolda sokakta, “Köylüm ne haber?” diye takılır bana. En çok da camide karşılaşırız.
Sertavul yaylasındayız. Benim de bir kiracım var, adı Ahmet. Ahmet’i de tanır bu. Yine bir takıldığı konu da:
“Ahmet’i de alıştır camiye, Ahmet’i!”
Bir değil iki değil, her karşılaşmamızda bunu söyler.
Resmen bıktım yahu. Bugün yine:
“ Ahmet’i bir getiremedin köylü be!”
“Ahmet’e akşam dedim ki, ‘Osman Abi böyle böyle diyor’, kendisi aynen şunları söyledi,’ Kendisinin üç oğlu var, birini getirebiliyor mu camiye, yok, getirecekse önce çocuklarını getirsin?!”
“Hah hah hah!…”
Sesi kesile kaldı.”
+++
“Bir gün bize geldi bu, yeğenim sayılır:
“Yenge be, seninle Ayşe ablamı Çınaraltı’na dondurma yemeye götüreyim!”
“Ulan karını kapı dışarı çıkartmıyorsun, kızımla beni ne hakla Çınaraltı’na çıkartacaksın?!”
Bir azarladım bunu, gidiş o gidiş!
+++
“Şu ayakta sigara tüttüren adam var ya, bir yıl önce yine buradaydı, ben de, bu kahvenin önünde. Yaz günü, gömleğinin cebinde bir hap vardı, bir de sigara. Çevresindekilere anlatıp duruyordu: “500 doktora verdim arkadaş, 85 de bu hapa, bu zıkkım sigarayı bırakmak için!”
Bırakamamış demek ki!”
+++
“Köyde tarlada çalı keserim. Çalıların çoğu da dikenli. Kestiğim çalıları sağa götürürüm sola götürürüm, şura yığarım bura yığarım. Zaman zaman dikenler elime ayağıma batar, yüzüme batar…
Kendimi işe öyle vermişim ki, bir baktım, gözümdeki gözlük yok! Her yeri aradım taradım, yok, bulamadım. Yer yarıldı da yerin altına girdi sanki!
Gözlük yok ya gözümde, rahat göremiyorum.
Neyse, abamın bir gözlüğü vardı. Onu taktım ben de. Zaten Mersin’den gelmiştim, o gözlükle de döndüm gittim.
Bahar gelince yeniden geldim. Abamın gözlüğüyle idare ettim durdum, yeni bir gözlük almadım.
Tarlaya yeniden gittim. Bir de ne göreyim, gözlük bir kenarda durup duruyor! Sapsağlam. Oysa kar yağdı, kaç yağmur geçti üzerinden.
Kurtula kaldım abamın gözlüğünden!..”