Geriye dönüp baktığımda;
Çocukluğumda;
Yazları gittiğim Konarı’daki hatıralarım
Rengârenk, cıvıl cıvıl,
Mut’takiler ise sadece gri boz renkli
Bunu çok düşündüm sebebi neydi?
Sadece Konarı’daki tabiat mı?
Yoksa dedem ve ebemin yaklaşımları mı?
Cevabı babamla bulduk
Babam felç geçirince yanıma geldi
Kısmen düzelince muhasebe yapmaya başladı
İlginç tespitlerini benimle de paylaşıyordu
Bir gün “Anam babam bizi hiç dövmedi
Hatta yüksek sesle bile konuşmadı” dedi
Buna çok hayret ediyordu
Düşününce “Babam kimden öğrenmiş peki” dedim
Zira bizi sevdi ama bir eli hep havadaydı
Kızlara kıyamazdı sadece korku verirdi
Ama abim sinirliliğinden payını aldı
Değirmen sürekli çalışır,
Nöbetçi sıraları karışır,
İşler yetişmezdi
Dolayısıyla babam hep sinirli olurdu
Anladım ki Mut’u grileştiren buydu
Kitap yasak, sinema yasak, çay bahçesi yasak
Yazları 2 ay boyunca evden dışarı çıkmazdık
Yine de kızacağı bir şeyler olur mu diye hep tetikdeydik
Her şey ayıp, her şey günahtı
Kitap değişimi için bile
Bir erkekle konuşmamıza dayanamazdı
Hemen yanlış anlardı
Birgün Elif eve geç geldi
Babam ona hiç kızmadı
“Hayrola babacığım bana çok kızardın” dedim
“Zaman değişti” dedi
Abim konusunda da doğruyu bulmuştu
“Oğlana çok yazık ettim” dedi
Bu tümüyle doğruydu
Hatasız kul olmaz
Onun sadece bu anlayışsızlığı vardı
Yoksa dürüst, helâl kazanan, merhametli bir insandı
Bize temiz bir isim bıraktı
Doğruyu böyle olacak sandı
Hülasa;
Onun için Konarı’nın atmosferi aydınlık ve sımsıcak,
Mut’unki ise kapalı ve bulanıktı…