Kendimde yürüyorum. Var mı ötesi? Ama hangi durağımda duracağımı pek bilmiyorum. Aslında kimisi diyor ki bana, “Yahu başka işin yok mu senin arkadaş, ne işin var kendinde?” Oysa kendine yürüdükçe kendisini tanır insan, kendisini tanıdıkça kendisini iyileştirir, üstelik başkalarını da tanır.
İşte tam da kendime yürürken bir arkadaşım, “Küçük yer işte, kıskançlıklara aldırma” demesin mi? “ Bilmez olur muyum bunu. Üstelik kalem, kimlik kütelmesi değil mi bu? Kendisine gitmeyen kalem de, kendisinden başka kimseye gitmeyen kalem de kırıktır. İnsanın kendinde yürümesi kendi reklamını yapması değildir ki. Asla. Birisi dağ doruklarının derinliklerine tırmanmak, birisi çamurlarda çırpınmaktır.
Duracağım durağımı bilmiyorum dedim ya, iki tane çekincem var çünkü, iki tane de inişli yokuşlu yolum.
Sert adımlarım kimi yerlerimi, özellikle kaba yerlerimi sert ve kaba kaba incitiyor aslında. Dağlar kadar utanıyor bu yerlerim, bir yandan da bağırıyor, “haklıyım!” diye diye. Bu yüzden de her adımımı alkışlıyorum inanın ki. Kendi kendine hesaplaşmak da diyebilensiniz buna.
Durak çekincelerim şu ki; ya sönmüş bir ateşe yel üfürmek olacak bu, ya da kendimde başıboş bir atın tepinip durması. Bilmiyorum, belki de ikisi de aynı yola çıkıyor.
Ah, usum netleşmiyor bir türlü!
İki yolumsa; kendimi incitmemek kadar özür de dilemek; hem haklılığımla hem haksızlığımla, incittiklerimden.
Ah benim beni inciten bu dilim yok mu!? Neden zaman zaman yılanı deliğinden çıkarabilir de, kimi zaman yürekleri ortasından kırıverir? Beni incittiği kadar başkalarını incitiyor aslında. Benim incinmem, başkalarının incinmesinden asıl.
Yoksa sorumluluk duygusunun ağır basması mı bunun adı?
İşte büyük olasılıkla durağım burası; dilim, hatta yüzde yüz.
Oysa bizim kültürümüzde, geleneğimizde var. Diyelim ki on kişilik bir aileyiz. Yemek hazır, sofra kuruldu, herkes acıktı. Yedi sekiz kişi sofraya oturdu, iki üç kişi geldi gelmek üzere. Herkes sabrına sarılarak beklemez mi o iki üç kişinin gelmesini?
Ama ah oğlum ah!..
Ne güzel zil var, kapıya taşla taaktaak vurmak yakışır mı sana?
Çantanda, ceplerinde ve de beyninde hep törpü taşırsın oysa…
Ey sorumluluk bilincim, ey bir anlık usuma sığmayan duygularım, n’olur dilimin ucunu kestirtmeyin bana, kestirtmeyin! Özellikle böyle anlarda durgun durgun, şırıl şırıl, şiir şiir akan bir su takın dilime.
Haklılığıma ve bilincime değil sözüm, dilime, dilime, az sonra utanıverecek dilime!..
Açık söyleyeyim, bir “hastalık” var bende; “tırnak hastalığı”! Tırnağımı uzatmayı, hele hele mor mor uzatmayı hiç sevmem. Yaman bir “hastalık” bu. Nasıl ki iki üç günlük sakalımı kesince üzerimden bir ton yük kalkmış gibi olursam, tırnağımı kesince de böyle. Ola ki tırnağım beş altı gün uzayıverse, inanın ki parmaklarım hiç özgür olamaz, saklanır durur. Dizeye dökelim mi bunu?
Kazara mor mor uzarsa tırnaklarım
Parmaklarımı herkesten saklarım
Sevgiyle, sağlıkla, saybanla…