Ali abi ile ilgili hatırladığım bir şeyde onun Kavaközü’nün son sansarını öldürmesidir. Osman Ata’nın kahvesindeydik. Sanırım akşamüzeri falan. Kendisi anlattı. Başarılı bir iş yapmış edasıyla. Güya köyün tavuklarını korumuş. Vurmasa gelip tavukları yermiş.
Haydarınyaka, Kavaközü’nün güneyine düşer. Köyün gözü önü bir yerdir. Bir kısmı kırmızı topraklardan oluşur. Hemen üzeri Abe Yaylası’dır. Kurak alanlardır. Kuru tarım yapılırdı benim çocukluğumda. Çok uzun zamanlardır ekilmez oldu buralar. Kurtarmadığından. Nohut ektiğimizi hatırlıyorum. Köylüde daha çok nohut ya da buğday, arpa ekerdi. Bildiğim ilk zamanlarda ardıç ağaçları vardı burada. Çok sık olmasa da bizim yerimizde de genç bir ardıç ağacı olduğunu hatırlıyorum. Zaman içinde bu ardıç kayboldu. Bu günlerde Haydar da bir tek ağaç yok. Bunu anlamıyorum. İnsanoğlu bunu niye yapıyor. En azından derde derman için bir kısmını niye korumaz.
İşte bu ardıç ağaçlarından birinde bir sansar görmüş Ali abi. Çekmiş vurmuş. Osman Ata’nın kahvesinde bir ikindiüstü anlatmıştı bunu. “Kavaközü’nün son sansarını vuran” diye notlamıştım bu durumu. Sanırım on dört, on beş yaşlarındaydım. İtiraz da etmiştim ama savunması güçlüydü.
“ Vurmasam, köyün tavuklarını yerdi”
Kavaközü’nün insan dökümü 1990 ile 2000 yılları arasıdır. Ülke ekonomisinin gelişmesine paralel köyler ekonomik nedenlerle boşalmaya başlamıştı. Köylü geçim kapısını Kavaközü dışında aralamaya çalışıyordu. Ali abi de bu akışın içinde oldu. Karaman’a göçtü. Onun yeteneklerinde biri için Karaman Denizi’nde yüzmek zor olmadı. Kavaközü’nde yeterince kullanamadığı yeteneklerini Karaman’da kullandı. Ekonomisini düzeltti. Çocuklarını iş- güç sahibi yaptı.
Kavaközü’nden ayrıldıktan sonra Ölmez Ali abi ile irtibatımız uzunca bir süre koptu. Kavaközü Mut Kavaközü, sanal grubunu kurup paylaşımlar yapmaya başlayınca yeniden iletişimimiz başladı. Ortak sevdamız Kavaközü.
Bir yıla yakındır buluşmaya çalışırız. Bunun için Karaman’a gitmem gerekiyor. Küçükler büyüklerin yanına gider bir yana Kavaközü ve çevresi için bilgi kaynağı o ve Pers Yolu için Karaman’a gidiyorum zaten.
Paylaştığım Kavaközü’ne ilişkin bilgilerle ilgili görüşmelerimizden birinde Nisan gibi sözleştik. Gitmeden önce arayacam. Nisan bitti olmadı. Mayıs bitti olmadı. Mayıs sonu Haziran başı Tuz Yolu yürüyüşünü almıştım planlamama. Yürüyüşün zeytinlerini karşılıyorum. Nihayet dönüşte uğramam konusunda anlaştık. Kararlıyım yine…
İki haziran da Tuz Yolu’ndan dönüyoruz. Dört Karamanlı ve ben hem Mutlu hem de Karamanlı beş kişiyiz. Konya’dan Ali abiyi aradım. Geliyorum. Konya’dan hareket saatimiz yirmi iki. On iki gibi onlarda olacağım. Öylesine yorgunuz ki anlatamam. Uyuduk. O arada aramış da aramış. Karaman’ a girişte uyandık. Hep birlikte uyuduğumuz gibi hep birlikte. Aradım. Geliyorum. Birlikte geldiğimiz Yaşar İncedal arkadaşım ve eşi araçları ile adrese bıraktılar beni. Biraz sonra da buluştuk.
Evindeyiz. Aysel’de ayakta. Sohbet…
Bu saatte asla bir şey yemememe rağmen ısrarlarına daha fazla dayanamadım ve çayla beraber bir şeyler atıştırdık birlikte.
Sohbet saat sıfır dört’e kadar sürdü, yattık.
Ne mi konuştuk.
Kavaközü’ne dair herşeyi.
Yetmiş yaşının üstünde olan genç adamın gözlerindeki bir anı bir anına uymayan harmani çelik parıltısı, sonsuz enerjisine işaret güçlü ışık, sesindeki kararlılık, kendinden eminlik, yaşamının başındaki gibi yüklüydü. Yeniden yaşayabilse çok daha fazlasını yapabileceğinden emindi.
O gün ayrıldığımızda en kısa zamanda yeniden görüşelim dedik.
Herşey için teşekkür ederim, Kavaközü’nün Ölmez Ali’si.
Sevgili eşin, dayım kızı Aysel’e de.
Birkaç yıldan beri bu parlak adamın oğlanlarından biri uzun süre Karaman ve civarında çalıştıktan sonra ailesi içinKavaközü’nün Öz dediğimiz kısmında bir ev yaptı.
Bu bir öze dönüş mü? Ya da yeni bir Ölmez Ali döngüsü mü?
Bunu yaşayarak göreceğiz.
Umarım bir başka yazar bıraktığım yerden hikâyesini yazacak.
02 Temmuz 2024