Bu güzel havalar, yola düşürdü bizi.
Alışılmış olan, zamanında olması gereken olmuyorsa, bir başka denge oluşacak, olması gereken olacaktır. Evrim diyorum ben buna. Bu da biz insanlar için, yeni sonuçlara her zaman açıktır. Gidişe göre güzel ülkem, bu baharda istemediği şeylere hazır olmalı derim.
Duyunca, Mut Çıtlık Doğa Grubu’nun, Kadıköy/ Hocantı Köyü arası yürüyüş faaliyetini, hava raporuna baktık. 17 derece. Botları çektik.
Arkadaşım, Gazeteci Mehmet Gürbüz’ün liderliği, hevesimizi katladı.
Hareket saatimiz 09.00.
Zeytinyağı üretiminin, İnce Bukay Mut Zeytinyağı nam adında sanat olduğu, İnce Gıda’da sıfır dokuz saatinde hazır bekliyoruz. Silifke’den gelen katılımcılarla büyüyen ekip, sıfır dokuzu çok geçmeden, önümüzde oldu, iki araçla.
Biz iki kişi, ikinci araca bineceğiz.
Atladık.
Yürüyüş başlama noktamız Kadıköy’e varış, on dakika, ya var ya yok.
Ünlü, tarihi Kadı Köprüsü’nün yerine yapılan, betondan köprü geçilir geçilmez durduk. Kuzey batı yönde ilerleyeceğiz.
Kısa bir kaynaşma sonrası, düştük yola. Eski Kadıköy, ilk geçeceğimiz yerleşim. Baştan sona meyve bahçeleri içinde. Yaklaşık iki kilometre kadar ilerimizde, ama geçtiğimiz ana ve tali yönlerin tamamında, yetişmiş ağaçlarla kaplı yol boyunca, ara ara konutlar var.
Benzeri yürüyüşlere katılanların beklentileri, yaklaşık aynı olmakla birlikte, öncelikler farklı. Bizim önceliğimiz, Emine hanım, hani şu Pers Yolu kâşiflerinden olan, Beyhan Hanım ve ben, biz oluyoruz bu arada, tempolu yürümek, ilk defa geçeceğimiz bu muhteşem hattı görmek.
Doğal olarak öndeyiz yürüyüş boyunca, neredeyse hiç kopmadığımız, üçlü olarak.
Etrafı tarayan gözlerimiz, Hocantı Çayı’nın sesinde olan kulaklarımız, Pers Yolu, Kestel Kanyonu konuşmaları, her yönün sıra dışı görseli, sarıyor bizi.
İnsanlar, yalancı baharın oluşturduğu iyi havada, bahçelerindeler. Kimisi sürüyor toprağı, budama yapıyor bazıları, çalı yakanlar da var. Selamlaşıp, kolaylaşıyoruz. Kimsiniz, necisiniz, diye soranlarda var arada.
Mut Çıtlık Doğa Grubu aktivitelerinin, iyi yanlarından biri de, araçların doğaseverleri takip etmesi. Her hangi bir fonksiyondan dolayı, düzenlenmeyen tip gruplarda, yarar üreten tempoyu tutturmak oldukça zor. Yararlı tempoya uyamayan arkadaşlar, peşimizdeki araca atlamakta. İsterse, kısa bir dinlenmeden sonra inip, tekrar yürüyebilmekte. Öte yandan, benim gibi, “eşeğe semeri yük olmaz” anlayışında olup, her türden eşyasını taşıyanlar dışındaki yürüyüşçüler, eşyalarını, isterlerse araçlarına koyabilmekte.
Derken biz öncüler, sıkma kokusu aldık. İlerimizde, kuzey yönde, bir evin önünde, yufka ekmek yapılıyor. Buralarda adettir. Evin ekmeği evde yapılıyorsa, güneşli günlerde ocak yakılır, saç küllenip çatılır. Hane halkı yeterli ise, genelde iki kişi, bezeleri yayar, bir kişi de saçda çevire çevire, kömürde kızarta kızarta pişirir. Çoğunlukla kadınların yaptığı bu üretimin, pişirme ayağında, yetenekli erkeklerin görüldüğü de olur.
Şu an yanında olduğumuz ekmekçilerin üçü de kadın. Selamlayıp, kolayladık. Sıkma talebimizi ilettik. Olumlu bulundu. Ancakkkk, yeni çatılan ocak, yeni yuvarlanan bezeler, bekleyin biraz, diyor. Bizimse beklemeye, vaktimiz yok. Düşmüşüz yola bir kere.
Devam edecek.