Çok erken yitirdiğimiz Sami Demir söylemişti bu sözü. Kendisi doğa grubumuzun yol göstericisiydi. Sözler asıl şöyleydi: “İnsan en güzel ne zaman olur? Çimince. Doğa da böyle, ağaç da, her şey…”
“Ne güzel ya da ne yazık ki yine Özgürlük Yolum” diyeceğim. Çünkü “Yine mi Özgürlük Yolu!” diyenler de çıkabilir. Bu da doğal.
Ve ben de “Yine” diyorum, “Yine!..”
Dün yağmur yağdı yaylaya, Özgürlük Yoluma. Hepsi bundan.
Ve hepsi şundan:
Ağaçlar, otlar, çalılar çırpılar pırıl pırıl yunmuş, hepsi tepeden tırnağa “oh beee!..” coşkusunda.
Mis gibi toprak kokusu burnumdan içime doğru…
Yürüyüş yolum toprak ya, bir iki tane de olsa toz tomalarının beni toza bulamaması ve bu araç sürücülerinin benim kadar “özgür” alması bugün…
Bastığım toprak gacır gucur gürültü değil de, yumuşacık sessizlik müziği…
Yolumdaki her şeyin gülümseyerek bana “Günaydın!” demesi…
Çukurlarda ayna olmuş su birikintileri…
Güneş ışınları bile yepyeni, bambaşka…
Güneş vurdukça yoldaki çakılların gümüş gümüş pırıltısı…
Ayakkabılarımın çamurla kucaklaşma sevinci…
Ve toprağın umutlanışı, yeşermeye…
Ve çamların, ardıçların, katranların zümrütleşişi…
Altı aydır banyo yüzü görmediğinizi düşünün. Doğa da böyle, yürüyüş yolum da. Dün akşam yarım saat da olsa çimdi, yundu, yıkandı. Bu coşkuyla da şimşekler çaktı, gök/ler gürledi.
Ya dış güzelleşmemizin iç güzelleşmemize yansıması?..
Nasıl yürüyüş yolum olmayayım şimdi ben?..
Ve neyse, ve de daha nice niceler varsa, “Yine mi Yürüyüş Yolu” yerine “Vay bee!” deyinceye kadar siz, Özgürlük Yolum yazılmaz mı, yazılmaz mı?..

Yukarıyla aram çok iyi ya, (!) (Arkadaşlarım çok iyi bilir bunu) Özgürlük Yolumdaki bu yılın son yürüyüşü öncesi, bana bir armağandır bu yağmur.
Artık internetimi yayladan Mut’a aktardım ya, günlük yürüyüşlerimi de…
1 Ekim 1923