Geçenlerde birkaç yıl önce anaokulunda eğitim aldığı sırada tanıdığım bir kız çocuğuyla karşılaştım. Yanında ablası vardı, bir yıl kadar önce annelerini kaybetmişlerdi biliyordum. Nasıl olduklarını ve neler yaptıklarını, bu zorlu süreçte neler yaşadıklarını konuştuk biraz. Hiç kolay değil tabi küçük yaşta yaşadıkları bu büyük kayıp, getirdiği acı ve zorluklar. Alıştık, dedi büyük çocuk. ‘Yemekleri ben yapıyorum, annem öğretmişti.’ dedi. ‘Eğer bir gün bana bir şey olursa en azından başınızın çaresine bakarsınız, demişti’ dedi.
Bu acı olayı hiçbir çocuğun yaşamaması en büyük temennimiz tabii ki. Ancak hayat bazen hiç beklenmedik olaylarla karşı karşıya bırakabiliyor insanları ve bazen de çok acımasız maalesef. Kimin başına ne zaman ne gelecek bilinmez ancak bilmemiz gereken çocuklarımızı hayatın bu zorlu mücadelesine hazırlamak olmalı. Bugün bakıyoruz çocuklar gerçekten çok büyük bir konfor ve rahatlıkla büyüyor. Öyle ki hiçbir uğraş ve zahmet yaşamadan tüm istekleri oluyor. Daha sonra da en küçük bir zorlukla karşılaştığında ne yapacağını bilemeyen, doğru karar vermekten çok uzak, kendi kendine yetemeyen ve en ufak bir olayda psikolojik çöküş yaşayan bireyler olarak karşımıza çıkabiliyorlar. 16-17 yaşına gelmiş daha bu yaşına kadar mutfağa girmemiş, eline bir bez alıp da evde temizlik yapmamış, bir kez dahi bulaşık yıkamamış gençlerden çok fazla görüyor ve duyuyoruz. Hal böyleyken henüz temel yaşam becerilerini dahi yapmakta zorlanan bireylere belirli bir yaştan sonra bazı kazanımları vermek gerçekten hem ebeveynler için hem de biz eğitimciler için gerçekten zorlayıcı süreçler oluşturuyor.
Ne mi yapmalı? Değerli anne-babalar; çocuklarımıza küçük yaşlardan itibaren evde yaş seviyelerine uygun sorumluluklar ve görevler verilmeli. Örneğin birlikte yemek yapabilirsiniz, masayı kurup toplayabilirsiniz, çamaşırları asıp toplayabilir, katlayabilirsiniz, ev işlerini beraber yapabilirsiniz. Üstelik tüm bunları yaparken de çocuğunuzu aslında hayata hazırladığınızı da belirtmek isterim. Çünkü; küçük yaşlardan itibaren ev işleri yapan çocukların daha fazla sorumluluk sahibi olduğu ve daha başarılı olduğu yapılan araştırmalarla kanıtlanmıştır.
“Minnesota Üniversitesi profesörlerinden Marty Rossmann tarafından yapılan araştırmaya göre çocuklardan erken yaşlarda ev işleri yapmalarını istemek onların beceri, sorumluluk ve özgüven duygularını kalıcı bir şekilde geliştirmelerini sağlıyor. Dr. Rossmann, 84 çocuğu anaokulunda, 10 ve 15 yaş civarlarında ve 20’li yaşlarının ortalarında olmak üzere yaşamlarındaki 4 evre boyunca izleyen uzun soluklu bir araştırmanın verilerini analiz etti. 3 ve 4 yaşlarında ev işi yapmaya başlayan genç yetişkinlerin, hiç ev işi yapmayan ya da ev işi yapmaya ergenlik döneminde başlayanlara göre aileleriyle ve arkadaşlarıyla daha iyi ilişkiler kurabildiklerini, daha fazla akademik ve erken yaşta kariyer başarısı kazandıklarını ve kendi kendilerine yetmeye daha fazla meyilli olduklarını buldu.”
https://www.egitimpedia.com/cocuklarin-neden-ev-isi-yapmasi-gerekir, alıntı
https://www.wsj.com/articles/why-children-need-chores-1426262655?mod=trending_now_1
Çocukların özelliklede gençlerin okulda geçirdikleri zamanın uzun olması ve ders çalışma zamanlarından çalmamak adına ebeveynlerin tüm ev işlerini üstlendiklerini biliyoruz. Ancak bu çocuklarımıza iyilik yapmanın ötesinde onların hayata hazırlık denemeleri ve hayat tecrübelerinden mahrum kalmalarına sebep olmaktır. Bu onlardan aslında hayatlarının en güzel zamanlarını almaktır. Bırakın hayata sizinle beraber tutunurken, sizin olmadığınız bir hayata da hazırlansınlar ve sizinle mutlu anlarla dolu bir hayatın da tadını çıkarsınlar. Çocuklarımızın akademik başarı beklentilerimizi azaltıp, onların yükünü hafifleterek onlarla birlikte güzel zamanlar geçirmek ve güzel anlar biriktirmek önceliğimiz olmalı. Zaman; gelecek planları yaparken anı yaşamayı da ihmal etmeyecek kadar kıymetli. Zamanı iyi değerlendirmek lazım.
Evlatlarımızla geçirdiğimiz her anı mutlulukla taçlandırıp; ayakları yere sağlam basan, çocuklarla hayata tutunmak dileğiyle.