Hayatımda Güneş ismiyle 3 kez karşılaştım
İlki Mut’ta Şebboy yengenin kardeşinin Konya’lı hanımıydı
Adının aksine fazlasıyla esmer ve zayıftı
Saçları gür ve simsiyahtı
Belki de boyaydı, o kadar siyahtı
Safiye Ayla’ya benziyordu
O kadar esmer ve zayıftı
İkincisi bir meslektaşımın küçük kızıydı
O da kuralı çiğnemiyordu
Bembeyaz tenli annesinin aksine,
Son derece esmer ve cılızdı
Bu ikisini sadece görünüşleri ile tanıyorum
Karakterleri hakkında bir fikrim yok
Benim için asıl Güneş Hanım; 1979 yılında
En tehlikeli zamanda,
Yıldırım Beyazıt Yurdunun Müdür Yardımcısı olan
Yine çok esmer ve zayıf olan Güneş Hanımdı
İsimden beklenenin aksine Güneş Hanım çok da sinirliydi,
Otoriterdi,
Herkes ondan çekinirdi
Ve saygı gösterirdi
İnsanlara sözü geçerdi
Zor işlerde hep o ortaya çıkar,
Fraksiyonlar kenara çekilirdi
Sanki orada bir memur değil de,
İyi eğitimli bir askerdi
Cüssesinden beklenmeyen bir şekilde güçlü ve atikdi
Yurda bitişik lojmanda kalıyordu
Çocukları vardı
Kocasından ayrılmıştı
Sesinden sigarayı çok içtiği belliydi
Yurdun güvencesi gibiydi
Halledemediğimiz işlerde hemen ona giderdik
Şöyle veya böyle problemi çözerdi
Esmerliği yetmezmiş gibi bir de,
Kopkoyu renkli elbiseler giyerdi
Yurdun Hanım Ağası gibiydi
Bir kış günü yurda yakın pazara gittim
Meyve falan aldım
Odaya gelip dolabımı açınca; içim karardı
Hepsini döküp, bir güzel temizledim, düzelttim
Yoruldum tam yattım bir anons:
“Herkes odasında kalsın, arama var”
Güneş Hanımın sesiydi
Bizzat kendisi arama yaptı
Herkesin dolabı oldukça karışık
Benimkine gelince bana takdirle baktı
Kızları çağırıp: “İşte böyle olacak” dedi
Bir saatle işi kurtarmıştım
Halbuki önce benimkisi hepsinden beterdi
O oldu Güneş Hanım beni çok sevdi
O da benim aklımda hoş bir anı olarak kaldı…
O karmaşada O bizim için devletin güçlü yüzüydü…
Güçlüydü ama gözlerinin ardındaki Güneş Hanım;
Aslında merhametli ve çok hüzünlüydü…