“Marifet, iltifata tabidir.” Eski dilde böyle dediğimiz konunun bugün ki karşılığını şöyle yazabiliriz: Yetenek, takdiri hak eder. Uzun cümle ile başarılı bir kimse, desteklenir, takdir edilir, övülürse daha iyi işler yapar. Eski yeni tanımlamalarla yaşamımızda olduğuna göre konu önemli. Bence de önemli. Başarının en güçlü güdüleyicilerinden.
Beş kavşaklı diyebileceğimiz bir yerleşimde konutum var. Etrafta konutlaşma oldukça yoğun diyebiliriz. Araç hareketliliği sıkı. İş yeri anlamında bir yapılaşma yok sayılır. Ondayken, şehrin bütün çeri çöpü benim konutun önünde. Ağırlıklı olarak da mülkiyeti bana ait bitişik boş parselde.
Öğretmen, araştırmacı, yazar Neşri Atlay büyüğümüzün, Mut Tarihi kitabında Antik Adrasos (Balabolu) şehri için, nekropol alanını gözlemleyerek oluşturduğu şöyle bir öngörüsü var; “Sanki bu memlekette yaşayan herkes, ölmek için, buraya gelmiş.” Kentin geneline bakınca, bizce de varılabilecek bu öngörünün nedeni, diğer alanlara göre, nekropol alanının, olabilecek olandan, çok büyük olması.
Anlatmaya çalıştığım bu işte. Sanki şehrin bütün çeri çöpü benim boş alanda. Çer çöp dolu olduğu bir yana, beton karıştırıcı, artan beton harcını, içini yıkadığı karıştırıcının harçlı suyunu, doğalgazcı kazdığı boru yataklarının molozlarını, komşu eline ne geçerse, inşaatçı ve çalışanları atabilecekleri ne olursa benim boş alana yığıyor. Sonra ben karıştırıcıyı buluyorum, sonra doğalgazcıyı.
Ana atık atıcılardan biri de tam kavşakta bulunan çöp depoları. Bilinen isimleri ile çöp varilleri ya da konteynerleri. Variller dolup taşıyor genelde. Taşanların bir kısmını rüzgâr savuruyor. Bir kısım poşetleri köpekler alıyor, hemen yolun öbür yakasındaki benim boş araziye götürüp parçalıyor. Varsa bir şey yiyor. Poşetler orada kalıyor. Bende buraları temiz tutmak için gayret edip dururum, yıllardır.
Dün, zeytin toplamak için oradaydım. Bitişik inşaat sahibini, rica ederek uyardım. “Bir temizletseniz.” İlk defa görüyormuş gibi baktı, asla görmek istemeyeceğim, yanında nefes dahi almak istemeyeceğim atıklarına. Neyse ki bizden değil demedi.
Temizlik için yöntemlerimden birisi de Mut Belediyesi’ne gidip, temizlik talebinde bulunmak.
Birkaç gün önce belediyeye uğradım. Temizlik İşleri Müdürü yokmuş. Yerine bakan arkadaş, yardımcı olayım dedi, anlattım. Telefonumu aldı. Hemen yanımda işi yapacakları aradı. Yeri anlamalarına yardımcı oldum. Birkaç saat sonra yeni bir sorumlu görevli aradı. Kendisini tanırım. İyi arkadaştır. Güzelce anlattım. Aynı gün saat 18 civarı cebime baktım, yeni arayanlar var, aradım. Temizliği fiili olarak yapacak belediyecilermiş. Konuştuk. Durumu görmüşler. Kepçe ile sıyırılmaz ise bura temizlenmezmiş. Bence de öyle dedim. Durumun ciddiyetini görüyor musunuz?
Değişik başkanların bulunduğu belediye ekipleri, bu işi yapmak için birkaç defa gelmişti buraya. Bir defasında çalıları yakmış, benim zeytinleri de hafiften de olsa ütülemişlerdi. Yine bir defasında kaldırımı temizleyip esas kirliliğe dokunmadan gitmişlerdi. Ora, yani boş parsel, özel mülkiyetmiş yani. İyi de çöpler benim özel mülkiyet değil.
Bu defa durum farlı. Kepçe ile dümdüz etmekten bahsediyor ekip!
Dün zeytin toplamak için vaka yerine gittiğimi yazmıştım. Bize özel plastik zeytin sergilerini serince tayfaya, siz toplaya koyun, bir bakıp geleyim ben gibi bir şey dedim ve yürüdüm.
Oooo…, tam da denilen gibi. Dümdüz!
Yat yuvarlan!
Akşam dönüşte, tanıdığım sorumlu görevliyi aradım. Teşekkür ettim.
Yetenek, takdiri hak eder!
Kurumlar, kurumsal adları ya da en tepe yöneticileri ile temsil edilirler. Kendisini konu ettiğimiz kurum, Mut Belediyesi, anladığınız gibi.
Tepe yöneticisi Başkan Murat ORHAN.
Mut belediyeciliğinin, en çalışkan başkanı, diyebiliriz kendisi için.
Bu yazıya konu iş için de dört dörtlük bir iş çıkarmıştır, kurumu.
“Yetenek takdiri hak eder.”
Kendisini arayıp, teşekkür etmek istiyorum ama bu gün Pazar. Aranmaz. Pazartesi yani yarın arayıp, kendisine ve Temizlik İşleri Müdürüne teşekkür edeceğim. Ulaşamaz isem ilk gördüğümde teşekkür edeceğim.
“Yetenek takdiri hak eder.”