Küçücük bir bahçem var ya, Deveci yönünde, yine oradayım…
Bir başka bahçelere bakıyorum bir de kendi bahçeme, utanıyorum açıkçası! Başka bahçeler bakımlı bakımlı, meyveleri bol ve iri iri. Benimkiyse bakımsız, verimsiz, eğitimsiz, öksüz bir çocuk gibi…
Ama kısa sürüyor utancım. İlaç da gübre de var gibi yok gibi, çoğu ilaçsız zaten, doğal. Yeni türlere inat, bir tek olsa da septik, acı ve tatlı gilik karacabey, yerli ve italyan tokalı… Bunlara sarılıyorum ben de. Kurumaya yüz tutsalar da…
Sıra bahçeler arasında yürüyüş zamanı artık…
Biliyorum ki Iğdır ovasıyla yarışıyor Mut çukuru. Kimi alanlarda onu geçti geçiyor bile. Yer gök yeni bahçe, hem de en yeni türler. En çok kayısı, arkasından zeytin, erik, yer yer armut… Bir armut gördüm ki, 500 kilo armut verecek sanki.
20-25 dönümlük bir kereviz bahçesi. Görünüşüyle bile ayrı bir güzellik katıyor buralara.
Bir düşüncem; elektrik ve su bu kadar pahalı olmasa, inanın ki ikiye üçe katlar Mut çukuru!
Bahçeler arasında o kadar çok yol ki, yolumu şaşırıyorum! Dandı ormanlığında da şaşırmıştım bir ara.
İşte dönümlerce bir yer, belki elli dönüm, domates dikilmiş. Çiçek açmaya başlamışlar.
Ah domates vah domates, bir liraya buradan çıkıp, kentlerde on liraya satılan domates! Bir yıl dağ taş domates, bir yıl bir dönüm burada yarım dönüm orada!..
Ay erik vay erik, iki günde kilosu 8-10 lira birden düşen erik!…
Birkaç yerde ekin, sararmaya başlamışlar. Kolay bırakılmıyor bir kültür. Ekin dedim de; Mut Çıtlık Ütme Şenliğinin ev sahibi Berber İbrahim, “Hocam ekin ekildi, bayram sonrası ütme yiyebiliriz” dedi. Hiç belli olmaz, bakarsınız 15-20 kişi, yeniden başlarız o kültürü yaşatmaya, o güzel coşkulu şenliği sürdürmeye.
Yine söylüyorum, ille de Mut Kayısı Müzesi!
Bir tepelik ki her yeri kayısı dolu. Tepeden kesintisiz bir vak vak sesi! Şaşırıyorum!..
Karşıda Akdağ! Bir iki yıl önce doğa yürüyüşü yaparak önünden geçmiştik de, şaşırmıştım oranın bitki örtüsü çeşitliliğine!
Bence bir meyve sebze hali de Mut’un bu yönünde açılmalı…
Hapishaneler tıklım tıklım dolu, şimdi de evler! Alıştırıldık bu yolculuğa!..
Doğa özgür diyecektim, dağlara takıldı gözlerim, İkizdere’ye!..
Yolda sokakta “satılsa da kurtulsam” dediğim, yanına varınca da, “bir trilyon verseler de vermem” dediğim bahçem!..