Burası eski bir ark, ben de harap bir elmayım burada. Mayhoşu tadımla, al yanaklılığımla eskiler çok iyi bilir beni.
Şimdi can çekişiyorum susuzluktan ve ilgisizlikten.
Eskiden gürül gürül su akardı bu arktan. Bu yöredeki ağaçlar, avarlar bu suyla sulanırdı.
Yemyeşildim, meyvelerim doyumsuzdu, ağzını sulandırırdı herkesin, dallarım cıvıl cıvıl kuş doluydu, onları da beslerdim, kimse bana ne gübre verirdi ne ilaç atardı, doğal mı doğaldım, bu yüzden de dayanıklıydım, kolay kolay çürümezdim, o özel tadım ve kokum eskilerin damağında duruyor daha.
Yanımda yine ark boyunca nice ağaçlar vardı/var, hepsi harap. Başka elmalar, erikler, kayısılar, dutlar, asmalar, böğürtlenler, selbiler, söğütler, karaağaçlar…
Nice hayvanın ve kuşun eviydik, oteliydik, lokantasıydık…
Ama beş on yıldır hepimiz can çekişiyoruz, son nefesimizdeyiz…
Çoğumuzun nice dalları kurudu, tümden kuruyanlarımız bile var, yapraklarımızın gözlerinde bir damla su kalmadı, meyve veremez olduk, tek tük meyvelerimiz de şeytan çarpığı gibi…
İnsanlar çoktan gözden çıkardı bizi, hayvanlar, kuşlar, börtü böcek çoktan terk etti, kimisi açlıktan, kimisi susuzluktan öldü… Kurbağa sesini bile unuttuk gittik!
Buradaki su beton kanallara salındı ya, işte o zamandan beri…
Neymiş efendim; daha çok üretimmiş; daha çok bahçeymiş, daha çok meyveymiş, daha çok evmiş, daha çok arabaymış, daha daha paraymış, doyulmaz doyulmaz tüketimmiş…
Bir değil, üç değil, beş çocukmuş!..
Arkta su yoyulurmuş!..
Hem kime neymiş doğanın, yaşamın, dolaysıyla da hayvanların, kuşların, ağaçların, börtü böceğin, ve de insanın kendisinin tükenişi/tüketimi, kime neymiş!..
Sonra tonlarca gübre, tarım ilacı, zehir…
Beton yığını şehirler…
Yeter ki paraolsunmuş!..

Ben bir elma ağacıyım, eski bir arkta
Duramaz oldum artık ayakta
Direniyorsunuz çığlığımı duymamakta…