Buraya kadar, kanyon geçişinin merkez üssü İnce Gıda Zeytinyağı evindeki hesap tutmuş, her şey öngördüğümüz ve yaklaşık olarak olması gerektiği gibi gelişmişti.
Yirmi beş haziran sabahı hiç beklemediğim bir saatte kanyonculardan Ahmet Vurganer geldi. Manisa’dan yola çıkmış, Hadim üzerinden İnce Gıda’ya inmiş. Hoş gelmiş. Aldık bağrımıza bastık. Doğu Kestel Kanyonu geçişimizden İnce Gıda’yı en kuytusuna kadar biliyor. Motorunu yerleştirdi, çadırını kurdu. Yemeklerimize ortak ettik. (!)
Yirmi altıncı haziran günü Kanyon Bursa ekibini bekliyoruz, ama gün içinde değil. İki araçla geliyorlar. Ayrı ayrı sordum, yaklaşık hangi saatlerde geleceklerini. Bir grup şimdilik zaman veremeyeceklerini, diğer grup saat yirmi üçten sonra geleceklerini söyledi, yaklaşık.
Dedikleri gibi de oldu. Geç vakitlerde indiler. Yolda diğer yerler yanında Apadna’ya da uğramışlar, Alahan bilerek tabi. Alahan adının yanlış olduğunu, Alahan adının Urkuya kadının aşağıda orman işletmesi binalarının orda yaptırdığı hanın adı olduğunu, tarihi kaynaklarda ismin tamamen Apadna geçtiğini falan.
İçlerinden Umut Hocam Trabzonlu. Trabzon deyince ve de dinsel yapı konu olunca ilk akla gelen Sümela tabiki. Mut’un da bir Sümelası olduğunu, adının Alaoda bilindiğini, gerçek adının Malia (Philadelphia) olduğunu, Sümela ile aynı dönemlerde belki de daha önce yapılmış olabileceğini anlattım. Tabi ki yolu beli olmadığını da. Apadna’dan daha muhteşem ve değer yüklü olduğunu da.
Baya oldu, Karaman’dan bir arkadaşım, nişanlısı ile Malia’yı görmeye gelmiş. Tabeladan inmişler ama kiliseyi bulamamışlar. Beni aradılar. Telefon kameralarını araziye tutturup, yolu göstermeye çalıştım ama olmadı. Neyse.
Sporcuların geliş saatleri otele gitmek için uygun bir saat değil, ama içlerinden dördü yine de otele gitmeyi tercih ettiler. Onlar yürüyerek gittikleri otelden yerlerini ayırtıp döndüklerinde Yılmaz Hocam, çoktan yiyecekleri hazır etmişti ve çöktüler.
Ben hariç.
Bu sıra beslenmeme daha bir özenliyim. Aslında her zaman özenliyim de. Baldır kaslarımda bir sıkıntım var. İki aydır atamadım ve oldukça canımı sıkıyor. Aslında süreç geçen yıldan başladı. Ağrı Dağı’ndan döndüğümde hafif bir kas kasılması yaşamıştım, bel kısmımda, üşüme nedenli. Gidip hekime görünüp, film falan çektirmiştim. Hekim bir şeyin yok, sanırım fazla aktifsin demişti. Evet, aklım hayalim, fiziğimi aşıyor farkındayım ama.
Kısa sürede sıkıntı gitmişti. Zeytinyağı sezonunda sportif faaliyetler azalıyor zaten, ama nisan sonu gittiğim Tuz Yolu’nda yine iyi bir üşütme yaşadım. Onu da atlattım kolayca, ama akabinde hemen şort, tişört 15-20 km/gün koşmaya başlayınca yeniden üşütmüşüm. Yeniden kas kasılması iyi mi? Uzattım biraz ya durum bu ve aile hekimimin dediğine göre vücuduma çok yüklenmemin sonucu uğradığım sıkıntılarımı hala yaşamaktayım. Tabi bu arada Batı Kestel Kanyonu geçişi yaklaştı, yaklaştı geldi ve ben takım arkadaşlarımı zor durumda bırakmak istemiyorum. Ağrıya sızıya rağmen, yürüyorum, koşuyorum, ağırlık kaldırıyorum. Söylemesi ayıp ama söylemem lazım, durumun anlaşılmasını istiyorum ki, takımın fizik olarak en güçlü elemanıyım ve gücümü korumak dahası geliştirmek istiyorum diğer yandan.
Bundandır ki arkadaşlarımdan izin isteyip, yiyeceklerime ve ilaçlarıma yürüdüm. Bir de sporcu olarak yattığım saate dikkat edenlerden olduğum gibi üzerime de güneş doğdurtmam hani. Ev sahibi olarak da sahada erkenden olmam gerekir diğer yandan.
Planlamaya göre yarın yani yirmi yedi haziran günü Gezende Kanyonu’na ve aynı gün Yerköprü’ye gideceğiz. Özetle, gün hareketli geçecek olduğu gibi yirmi yedisinde Batı Kestel’e girmek için hazırlanmış olacağız.
Devam edecek…