Karşılaşmamız mesafeli olmuştu aile ile. İşlerinin acele olmasındandı bu durum. Her malcılık yapan üretici gibi bu aile de yıllık emeklerini paraya çevirecekleri günlerdeydiler. Kurban Bayramının birinci günü olarak hatırlıyorum. Önceki akşam önünde dolaştığım, iki azman köpek tarafından korunan, bu konuşmadan sonra babadan kalma olduğunu öğrendiğim besihaneden, satacakları kurbanlıklarını almaya gelmişlerdi. Aracı yanaştırır yanaştırmaz yaptığımız iki çift lafta, oğlanlarının askerde olduğunu, gelecekte burada bir kesimhane kurmak istediklerini de öğrenmiştim. Onlar ahırdaki kurbanlıklara yöneldiğinde ben de çadıra yönelmiş yeniden yatmıştım. Kalkmamız, bizim için erkendi ama olmadı yeniden kalktım. Çadırdan ağrı duyuyordum ki kurbanlıklar araca binmeye direniyorlar, aile geriliyor, babanın anne ve kızına sesi yükseliyordu zaman zaman. Yiğit e yardımcı olmasını söyledimse de yiğit de bu konuda deneyimsiz olmasının yanında yürüyüş de ayağını botu vurmuş, hızlı hareket edemiyordu. Özetle görev benimdi.
Benim de ekibe katılmamla kurbanlıklar dörtlü kıskaca direnememiş, araca binmek zorunda kalmışlardı. Satılmaları halinde kesileceklerini bildiğim canlıların, bu sürecini hızlandırmak mutlu etmemişse de beni yapabileceğim bir şey yoktu. İşini bitirip, hızla satışa ulaşmak için kıpırdayan baba giderken, ahırın kuzeyine düşen tarladaki mısırlardan yiyip öyle gidin misafirperverliğini de göstermişti. Yine bu sohbetten öğrendiğimiz bir şey daha vardı ki oda babanın ablasının, Mut’un Burun Köy yerleşiminde bize de akraba olan biriyle evli olduğuydu.
Konuşmalarda o gün için gözden kaçırdığımız konu ise askerde olan oğulun iki kişi olduğuydu. Biz mi dikkat etmedik, onlar mı dikkatli anlatmadı neyse ne ama daha sonra Ahmet’le konuşmalarımızdan öğrendim ki o gün asker olan oğullar ikizmiş. Ahmet o ikizin biri. Sanat yetenekleri güçlü bir delikanlı. Bağlama kullanmayı öğreniyor, şiir yazmaya çalışıyor.
Ahmet le iletişimimiz sanal üzerinden başladı. Onun sanatçı yanı, Pers Yolu üzerinden beni buldu. Burada bir karışıklık daha yaşadım ben kendim. Ahmet in soyadı Ateş. Aynı isimden yani Ahmet Ateş isminden Pers Yolu’nun bir diğer köyü, Kavaközü antik Sibila yerleşiminde de bir Ahmet Ateş var. Üstelik o da Lale Köylü Ahmet Ateş gibi küçükbaş hayvancılıkla uğraşıyor. Paylaşımlarıma beğeni, yorum yapmaya başlayınca Kavaközülü Ahmet sandım onu. Bir süre sonra anladım ki Ahmet Lale Köyü’nden. O gündür bu gündür Ahmet’le arkadaşız. Pers Yolu’nun Lale, Kaynar köyleri koordinatörü diyebilirim onun için. Sıklıkla konuşur, görüşürüz.
Bir kültür yolu olan Pers Yolu’nun merkez köylerinden Lale de tanıştığımız, ilk Pers Yolu yerel ailesi diyebileceğimiz aile işte bu aile. Ahmet Ateş’in ailesi. Takip eden yıllarda Ahmet ve kardeşi askerden geldi. Yaşama karışıp üretmeye başladılar. Kesimhane yapmayı düşündükleri yerin altıyla bir ev yaptılar. Dört köşe. Yeni Lale yerleşiminde de evleri var ama üretim üsleri burası. Ahmet, oldukça aktif bir delikanlı bu arada. Örneğin, çok güzel aşı yapar. Doğada bulunan, sahibi olmayan ağaçları aşılar. Birileri nasiplenir diye. Bağlama kursu almak için şehirlerarası yolculuklara çıkar. Çok güzel koyun kırkar, şehirlerarası üstelik. Şiir yazar. Okur. Pers Yolu ile ilgilenir. Kaynar’daki Pers Yolu arkadaşımız Hüseyin Ünlü’dür. O da Ahmet gibi genç bir çoban. Onunla da Ahmet tanıştırdı bizi. Eeee… Daha ne olsun değil mi?
2024 Pers Yolu, Ağustos geleneksel yürüyüşünde Kaynar Kamp Alanına çağırdım Ahmet’i. Yürüyüşçülere bağlama dinletmesi, şiir okuması için. Kısmet olmadı. Önümüzdeki yürüyüşlerde olur umarım. Şu kesin ki Ahmet Pers Yolu üzerinde bir kültür adamı olacaktır, çok yakında. 27 Kasım 2024.
Devam edecek.