Umudun bittiği yerde mi açtım ellerimi?
Sensizliğin güneşi yakıyor odamın duvarlarını
Nedensiz sözler sıralanıp giderken penceremden
Yine sana,
Yine senli gecelere yürüyorum.
Konuşmaya hasret yüreğim
Senli zamanların zemheri ayazında
Yıldızlara sardığım umut salıncaklarım,
Sensizliğin düşleriyle savruluyor.
İçimdeki boşluğu hüzzam şarkılara sarıp
Yürüyorum sonu belli olmayan yıllara…
Oysa sen değil miydin?
İlmek ilmek mutluluğun resmini yüreğime işleyen.
Sen barışın, sen kardeşliğin,
Ve sen dostluğun simgesi.
Sen memleketim, sen özgürlüğüm
Ve sen gülüm dünyaya açılan okyanusların uzantısı.
Sana koşarak gitmem gerekmiyordu,
Ama içimden bir ses koşmam gerektiğini söylüyordu.
Çünkü zaman kısıtlıydı,
Ya kaçırırsam ya yakalayamazsam,
Bir daha açılamam…