Seni anlatmalıyım seni, biraz gerçek biraz hayal olmalısın.
Devrik cümlelerden taç yaptım kimse gelip tahtına oturmasın diye,
Devrik yaşamlarıma kâğıttan kuleler yaptım savrulup gitsin diye,
Nefesin nefesime değsin diye, gözlerim açık seçik düşlere sarıldım…
Seni anlatmalıyım seni. Biraz gerçek biraz hayal olmalısın.
Gerçek mi?
Ne zaman yazmaya kalksam, senin sözlerin inci gibi dizilir boğazıma ve ben her defasında yazmaktan vazgeçerim.
Ne zaman kalemi alsam elime damla damla dökülür anılar gözlerimden, ben her defasında yazmaktan vazgeçerim.
Ve ne zaman vazgeçiyorum desem canımdan can gider ve kalemin gelir elime, yazmaya başlarım…
Yazarsam seni dağlar kıskanır, geçit vermez dostluğumuza,
Yazarsam seni gelinlik kızların eteklerindeki çiçekler solar,
Yazarsam seni şırıl şırıl akan dereler kurur yokluğunu anlatamam yeşilliklere…
Yazarsam seni yağmurlar kıskanır, fırtınalar kasırgalara kafa tutar ve ben kardan adamların sessizliğine bürünen yüreğimle yazdıklarımı kulağına fısıldayamam.
Yazarsam seni şarkılar en içli namelerini çalarken, notalar kıskanır çıkarır güftelerinden…
Ve ben sarhoş bir şişenin boynuna asılı kalan yüreğinden seslenemem…
Yazarsam hiç kimse kıskanmasın ve duymasın sensizliğimi…
Çünkü sözüm var sana yazmayacağım diye…
Yazarsam çığlıklarım karışır güneşe…
Yol vermez aydınlık bakışların,
Yanarım sonsuz öğretilerinden…
Hayallerimi sorma;
Bazen pembeye çalan kaleminle coşup yıldızlara kahkaha attırıyoruz…
Bazen de dolunay olup bulutlara göz kırpıyoruz…
Avazımız çağlayanlarda çınlarken /
Hazanlara inat savruluyoruz rüzgârlarda.
Sonra sen Toros’un tepesinde bir kar tanesi oluyorsun / Ben de bahardan kalma bir yaz…
Sana bakınca gözlerim yanıyor /
Dokununca ellerim siyaha boyanıyor
Sonra karışıp gidiyorsun toprağa… Ben diyorum ben ne yapacağım sensiz, tek başıma?
Sen ne baharsın, ne de yaz /
Sen benim her mevsim açan gonca gülümsün deyip,
Çekip gidiyorsun buralardan…/
Hayal işte düşte görünen bu değil…