Bu büyük acı karşısında ne yazsam, nasıl yazsam, düşünüp duruyorum…
Çığlık atmak kadar susmak da acı…
Bir yandan da herkes yazdı, yazıyor, konuşuyor zaten…
Herkesin yazdığını ben niye yazayım ki…
Ama bir duyduğumu yazmalıyım ille de; “Herkes her şeyin farkında, hiçbir şey kendiliğinden olmadı.”
Belki de yazdıkça acım azalacak…
En zoruma gidense yazamadıklarım…
Böylesine acılı günlerde yutkunanlar çok, bunu da biliyorum…
+++
Yaşadığımız deprem bir tek deprem değil ki!..
Birinci deprem bir, ikinci deprem iki, kış kıyamet ayrı bir deprem üç, önlemsizlik ve yetersizlik dört…
+++
Ama şunu da söylemem gerekiyor; yıllardır sürdürülen ayrımcılık ne yazık ki böylesine büyük bir acıda da sürdürülüyor.
Oysa halk bunu aştı, aşıyor…
Mut halkına bakıyorum, aslında her yer aynı…
Böylesi acılarda halk acıyı derinden yaşar, acı çekeni kendisi sayar, ekmeğini paylaşır, kendi yarasını kendisi iyileştirmeye çalışır. Bizim halkımızın temel bir ayrıcalığı bu; yardımlaşma…
Kimisi bir iki kucak odun getirmiş, kimisi bir bidon zeytinyağı, kimisi iki bidon zeytin, kimisi bir paket çay, kimisi bir koli su, kimisi Kalepınarı’ndan doldurduğu su, battaniye, giysi, ayakkabı, çocuk bezi, salça, mayalı ekmek…
Belediyeler, köyler, sivil toplum örgütleri…
Deprem bölgesine giden gönüllüler…
Yardım yarışına girmiş sanki Mut halkı, her yer…
Ama burada da şuna dikkat edilmeli; herkes ve her şey bir anda değil, zamana yayılmalı bu yardımlar. Çünkü aylar sürecek bu gereksinim.
+++
Bir çocuk annesine soruyor, “Bizim ev de yıkılırsa ne yapacağız?”
Kim kalkacak bu ağır sorunun altından, kim?
+++
Peki bu yardımlaşma özelliğimizi yitirmeden ne zaman Japonya olabiliriz biz?..
İki seçenek var önümüzde:
Ya sorumluluklarımızı kadere yükleyip yeni yeni ölümler yaşayacağız,
Ya da bilime sarılacağız, bilime…
Üçüncü seçeneğimiz yok.